Zijn vrouw zet het dagboek voort
24 Maeije 1943
- Myn ljeafste - ho scil ik fierder gean yn dyn deiboek, nou stou net mear nêst en efter my stiest?
Dû, myn ljeafste, hiest it deiboek sletten en yn 'e kast set en wy gyngen togearre op bêd, yn greate ienriedigens, sa as wy nou langer as tsien jier dien hienen. Alf ûre wier it en, beide wirch, foelen wy ridlike gau yn sliep. Om healwei toalven waerd der skelle en de auto fen de ‘grüne Polizei’ stie der om dy, myn ljeafste, op to heljen en net wer gean to litten. Op 'e drompel fen ús hûs ha wy in ôfskie fen elkoar nommen. Det wier it lêste. Ik ha dy net wer sjoen en scil dy nea wer sjen. 5 Maeije, de moarns, hat de kûgel in ein makke oan it libben fen dy, myn ljeafste. Fen dy, myn ljeafste en myn kammeraet. Allinne troch dy hie it libben waerde for my. Ho graech hie 'k nêst dy stien yn det lêste eagenblik en wier mei dy fallen. Hwet is it libben sûnder dy, myn skat? Ien stik pine, ien stik ûnwennichens.
Ach, dokter seit, it giet foarby.
Op it skûrkalinderbryfke, stiet:
Zoals de natuur verder bloeit, de vogels verder vliegen, zo zet ook de mens zich heen over wat was.
Is in minske den sa wreed, den sa'n bytsje trou, det dit wier wéze kin? Miskien is der in bytsje fen wier, mar ik wit, det ik fen nou ôf oan oars tsjin it libben oer stean scil, en det for my de dea gjin forskrikking mear ha scil. It allerdjûrste, it allerljeafste part fen ùs libben is ôfsletten. Nou bliuwt allinne for my noch in taek, in plicht oer: De bern by to stean yn harren útgroei fen it eigen wêzen. Mar it is noch sa slim, om my der nou mei alle krêft en ljeafde oan to jaen. Nou 't de man hinnegien is, fen hwa 't ik dizze beide jonges krigen ha, is it krekt of 't der in ûnforskilligens oer my kommen
Auteursrechtelijk beschermd