Dagboekfragmenten 1940-1945

Typograaf, 22 jaar - Delft
5 September 1942

- Het daglicht mag niet op alle verordeningen en maatregelen vallen. Heeft ook 'n reden! Andere verordeningen lieten zich gelden. Allereerst moesten alle duiven worden gedood. We hebben weer soep gegeten en ik bracht de pootjes weg, na de slachting. Efin ze hebben er nog een kluitje in centrale hokken gestopt om ze er te bewaren voor ‘na de krieg’

Vandaag hebben we weer Nozoma-muziek.

Alhoewel we nu het B.N.O.^* beluisteren (wat liegen die gasten onlogisch) valt het toch weer op dat 't zoo buitengewoon zuiver is. Maar ... dit is weer een motief tot oneenigheid. De radio wil Moe verkopen, maar Pa zegt dat 't zijn eigendom is en 't apparaat niet wil verkopen. De Radio zegeltjes, waarvan we er 5 ten achter zijn, is een andere zorg. Vijf gulden is heel wat geld. Nuchter beschouwd verrekken we van de armoe, want we hebben geen geld genoeg.

Dìt moet nog betaald worden dàt moet noodzakelijk gekocht worden, de kruidenier heeft nog een vordering en verbeeld je eens dat de kwitantie kwam van het water en licht. Neen werkelijk we zitten krap, en we zullen wel krap blijven zitten zoolang de ellendige rot-oorlog nog woedt. Die mooie mijnheren uit de Wilhelmstrasse en die lords uit de Downingstreet zitten maar te confereren over de grote uitgaven van het oorlog voeren en berekenen hun kansen. Maar midden in het volk dáár zitten de moeders die met een puntje potlood zitten te cijferen in hun huishoudboekjes en weten niet meer wat er van worden moet. De Moffen zuigen ons uit aan alle

* Berichtendienst Nederlandse Omroep

[p. 189]

mogelijke en onmogelijke belastingen en aan vele beschermingsprivileges. En straks, als de Mof het verloren heeft gaan we zelf weer in 'n rijtje staan om ons dood te laten schieten. Misschien gaan we niet verloren aan het front, maar dan zeker toch nog vele honderdduizenden andere jonge mensen die ook allen hun idealen hadden. En als wij dan het genoegen en geluk hebben om zelf eens 'n huisgezin te hebben, dan kunnen wij met een potloodje gaan zitten rekenen om 'n behoorlijk mens te blijven.