Dagboekfragmenten 1940-1945

[p. 149]

Vrouwelijke kantoorbediende, 19 jaar - Amsterdam
Eind Januari 1942

- Het wordt geloof ik weer erger. In Duitschland is het dansverbod weer strenger geworden eerst mocht er geen dansgelegenheid meer open zijn, alle openbare dancings gesloten, alleen lessen mogen doorgaan.

en nu is alles afgelopen omdat de soldaten aan het oostfront gezegd hebben, dat de jongelui in de Heimat er ook maar wat voor over hebben, wij vechtten en jullie dansen, nee dat gaat niet en daarom dat verbod. Het zal hier eerdaags ook wel komen, wat, als het gebeurt, ze allemaal het heen-en-weer kunnen genieten

1 Februari

- Ik zat in de tram en bij het eindpunt vertelde de conducteur dat de laatste tram om 6 uur reed, er vroegen er enkele waarom dat was en hij zei, er waren op het Rokin tijdbommen geplaatst op het gebouw van de arbeidsdienst en daarom moeten we als straf maatregel weer eens om 8 uur binnen zijn dat is heus het ergste wat je kan overkomen. En we gaan natuurlijk naar huis met onze grote schoenen

Leuk hoor. voorlopig om 8 uur binnen, wat erg is dat. ze hebben nog veel meer tijdbommen gezet. In 'n sigarenwinkel van 'n N.S.B. lid. op de Dam voor zo'n gebouw waar Duitsers in zaten enz. enz. als strafmaatregel zijn er weer 300 personen gearresteerd uit alle kringen doctoren professoren priesters burgers en van alles, en er worden mensen bij hun thuis weggehaald en moeten wachtlopen bij grote gebouwen, en als er wat gebeurt, dan wordt dengene die wacht loopt tegen het muurtje gezet m.a.w. doodgeschoten. Maar dat 8 uur thuis wezen, dat is gewoon een kruis, nu kunnen we Woensdag niet naar dansen, wat voor ons haast het ergste is.