Gedichten (2 delen)

[p. 555]

[331] Ervaarentheit, meestresse van weetenschap.aant.

Ik slacht de jonge swaanen,
Die, in den Emster, baanen,
Waar d'Emster Ywaards vloeide,
Daar sy myn dooijer broeide.
Hoe langh hun vaale pluimen
De kleuren niet verschuimen,
Met dobberend geklaater
Der vleuglen, blank, in waater:
Hoe langh hen ouder keelen
Geen liedekens voorqueelen,
Op aadempjes, gekoomen
Van Zefir, langs de boomen,
Die met haar wortels sinken,
In d'Emster, om te drinken:
Zoo schynen sy te piepen,
Lyk kuikjes d'oude riepen:
Zoo schynen sy te krassen,
Als gansen in de plassen.
Maar zoo der Vaadren nekken,
Sich buigend, sanghsiek rekken,
Gelyk se doen, op 't leste,
Gestreelt, van 't lieflik weste,
Met welke soete stemmen
Sy 't beevend glasjen kemmen,
En Emsters needrich vlieten,
In een Käister gieten:
Waar op, Apolloos schaaren
Verlieft, by koomen vaaren.
Indien de bruine veeren,
Van 't luistrend jongh verkeeren,
In armelyne pluimen,
Zoo hoort men, dat syn luimen,
Nu lustiger, en heeter,
Ook klinken, vry wat beeter.
Zoo hoort men zoo veel daagen,

[p. 556]

 

Als dagh, aan dagh, verjaagen,

 

Op elken dagh, syn lesten

 

Gesongen toon den besten.

 

Och! had ik nooit gesongen,

40

Als bonte swaane jongen,

 

Eer ik, van ouderlingen,

 

Geleert had fraaijer singen.

 

Maar wie, op sangh gesleepen,

 

Heeft jonger nooit gepeepen?