Beschrijving van het eiland Curaçou

[p. 127]

Metereologie.

De luchtsgesteldheid van Curaçou kenmerkt zich vooral door droogte en warmte, welke laatste ondragelijk zou zijn, indien zij niet door den frisschen noordoostpassaat bestendig werd afgekoeld. Deze wind waait met eene meerdere of mindere afwijking naar het zuiden of noorden het gansche jaar door; echter kan het voorkomen dat hij in de drie laatste maanden van het jaar dikwerf geheel en al naar het noorden loopt.

In de maanden Juni, Juli en Augustus is de wind gewoonlijk het sterkst. Hij is flauw als de zon nog in de kimmen is, wakkert aan met hare nadering tot het zenith en nadir, en neemt af naar gelang zij zich meer van die twee punten verwijdert. In vergelijking van de hitte des daags kunnen de nachten hier soms koud zijn. De hoogste thermometerstand, hier waargenomen, is 33° C. en de laagste 22° C. geweest.

Daar het eiland buiten den loop der orkanen ligt, die soms op de boven den wind gelegen eilanden de jammerlijkste sporen van hunne tegenwoordigheid achterlaten, zijn stormen hier eene zeldzaamheid en sedert den 17^den Oct. 1807 heeft men hier geen orkaan gehad.

De afwisseling der jaargetijden is onmerkbaar, en gewoonlijk rekent men de vier laatste maanden van het jaar voor den regentijd. Doch daarop valt geen staat te maken, aangezien hij nu eens in Juli, dan weder tegen het einde van November of het begin van December aanving; soms bleef hij ook geheel weg, niettegenstaande er zware en veel belovende wolken over het eiland dreven. Zoo werd o.a. van 1821-1828 dit eiland - met uitzondering van eenige kleine alhier niets beteekenende regenbuien - door eene zevenjarige droogte zoodanig geteisterd, dat een groot deel van het vee door gebrek aan voedsel en water omkwam, vele vruchtboomen wegstierven en het drinkwater zelfs van de overliggende kust moest worden aangevoerd.

Dat het in het westelijke deel des eilands sterker zou regenen,

[p. 128]

dan in het oostelijke, omdat de bergen hooger en het houtgewas er overvloediger is, is tot heden nog niet voldoende bewezen, evenmin als er ook genoegzame gronden zijn voor de bewering dat hier in vorige jaren meer regen zou zijn gevallen dan in den tegenwoordigen tijd. Dat echter het voortdurend wegkappen van boomen en ander houtgewas op die vermeerdering van regen meer een ongunstigen dan een gunstigen invloed uitoefent, zal wel niet behoeven te worden aangetoond.

De regen, die hier gewoonlijk jaarlijks valt, bedraagt gemiddeld 5 à 6 palmen. Soms kan de regen zoo zwaar zijn, dat het schijnt alsof iemand bij toeval een wolk aan stukken had gestooten. Feenstra verhaalt, dat er op den 30^sten Oct. 1831 van 11 tot 12 uur des morgens 1 palm en 4 duim water is gevallen, hetgeen echter sedert niet meer voorkwam. Zoo viel er op den 8^sten Nov. 1864 0.065 Ned. el, in Mei van dat zelfde jaar 11 duimen en op den 16^den Oct. 1865 0.077 Ned. el in een etmaal, zoodat men deze onder de zwaarste regendagen rekenen mag. Van April tot Augustus is het weder over het geheel droog en gematigd. De keerkringszon heerscht dan in volle glorie, al schroeit zij ook soms het gebladerte, waardoor het geheel een dor en droog aanzien krijgt. Door de zuiverheid der lucht zijn de nachten verrukkelijk, terwijl maan en sterren een meer dan gewonen glans verspreiden. Gewoonlijk wordt ook in die maanden aan den zuidelijken gezichteinder iederen avond een prachtig weerlicht gezien, veroorzaakt door de donderwolken, die zich rondom de bergen van de tegenoverliggende kust hebben saamgepakt.

Donder komt hier zelden voor; doch ontlast zich boven het eiland eene zoodanige wolk, dan moet het geluid van den donder, door de bergen weerkaatst, alsook de bliksem verschrikkelijk zijn, en zelden drijft dan zulk een bui over zonder ongelukken aan te richten. Voor brand behoeft men hier echter het minst beducht te zijn, daar het in groote hoeveelheid in de lucht aanwezige zoutzuurgas (acidum hydrochloricum) alle voorwerpen voor brand minder vatbaar maakt, hetgeen ook het gevolg is dat sommigen met vuur en licht zeer roekeloos omgaan.

Eindelijk wordt hier nog soms eene zoogenaamde grondzee waargenomen, dat wil zeggen, dat bij eene flauwe koelte zich eene sterke deining der zee voordoet, en de golven zich soms verheffen, als werden zij door sterke winden in beweging gebracht. Men heeft dit verschijnsel eerst toegeschreven aan stormen, die op de kust van Noord-Amerika zouden heerschen, doch dan zou zulks ook op andere eilanden en kusten moeten worden waargenomen, en men zal de oorzaak van dit verschijnsel dus meer in den loop der onderstroomen van den oceaan hebben te zoeken. Soms heeft men - doch zelden - oostelijke stroomen; het grootste gedeelte

[p. 129]

van het jaar loopt er echter een sterke stroom van het oosten naar het westen, zoodat het daarom ook voor vele schepen - met uitzondering van de Curaçouwsche schoeners, die zeer goed bij den wind zeilen - bijna onmogelijk is daartegen op te werken.

Wat ebbe en vloed betreft, daaromtrent valt niets bijzonders op te merken. Het verschil tusschen den hoogsten en laagsten waterstand bedraagt in gewone tijden circa twee voeten.

Dauw wordt hier soms, maar dan in de warme maanden waargenomen. Aardbevingen, mist en nevel behooren echter tot de zeldzaamheden. De eerste worden soms waargenomen in lichten graad, maar altijd dàn, als dat verschijnsel zich in sterke mate op de tegenoverliggende kust voordoet, zoodat men daardoor grond voor het vermoeden krijgt, dat Curaçou onderzees met het vaste land is verbonden, en de kleine schuddingen, hier waargenomen, slechts trillingen zijn van de groote schokken, die elders soms zoo vele verwoestingen aanrichten.

De tegenwoordige miswijzing van het kompas is 4 gr., 15 min. naar het noordoosten.