Een weinig van het andere

[p. 48]

Nabij het lichtschip

Nogmaals
voor uw deur
proef ik de zachte morgen
zo dicht voor mij
zo dicht aan mijn hart
was dit niet altijd
natuurgetrouw in mij gebleven
was ik u vreemd
ontrouw of
schender van uw grenzen?

Of lagen die niet
juist verder en toch
omtrent mijn hart?

En was mijn heengaan niet
als altoos
schijn?

Die staan buiten hun land
maar dagelijks erin dwalen
zoeken onvermoeid
de gouden eenzaamheid
de stilte
het niet ontwijde beeld
van het Geluk.

Ik sta voor uw deur
laat mij niet
zonder loods
een hopeloze strijd voeren

[p. 49]

 

nabij het lichtschip

 

maar binnenzeilen

 

met de morgenster

 

in mijn vlag.

 

 

 

Met opengevouwen handen

 

vraag ik

 

laat mij het offervuur ontsteken

 

en bloemen offeren

 

zo dun gezaaid in mij.

 

 

 

Wanneer ik u

 

dit zoenoffer aanbied

 

in de jongontgonnen dag

 

zullen de slagbomen van

 

uw wantrouwen

 

open handen worden.

 

 

 

De mist zal optrekken

 

voor uw gezicht

 

en zie mijn groet

 

zal dan beantwoord worden.

 

 

 

En ik zal

 

met een bevrijd gemoed

 

schrijven

 

ongerepter

 

mijn hart vertalen

 

en leggen in uw grond

 

wanneer het morgenrood geluk

 

beeft op uw lippen

 

en horizonnen openbloeien

 

in een ranke symfonie.

[p. 50]

 

Als een nieuw akkoord

 

een nieuw verworven recht

 

om in mijn verzen

 

onder u

 

nog eens

 

voor anker te gaan.