Het boeck der kuskens

[p. 8]

Het VI. kvsken

Bij Douza

Twee duijzent kuskens ick van u bedongen had;
D'helft ghij mij eiling gaeft; de rest, op dat tgheen klad
Zou blijven, van uw mont ick zellif heb genomen;
Tgetal, mijn hart (ick kens) ten eijnden is gekomen,
Indien met maet, oft tal de liefd te paijen waer.
Hoe zal doch enen boer, die nae den Ougst haickt swair,
Van telbaer aren (laes) Vrou Ceres kunnen dancken?
Oft oick den Wijngartman Evan voor hondert rancken?
Wie kan begroten doch vant Meijsche gras tgetal?
Als God t verdroochde landt met regen laven zal,
Kan iemant t storten wel van all de droppen tellen?
Zulcx oick als Iovis grim, omt Eerdtschgeslacht te quellen,
Tot straff van haer misdaet aenneemt zijn Donderstrael,
De Son verdonckert hij, den hagel valt te dael,
Op mensch, veê, vogel, visch, en plaecht zeê, lucht, en landen,
Doch compt dair goet oft quaet van boven deur Goodts handen
Tcomt met de volle maet: dit maict zijn naeme groot.
En ghij, Goddinne mijn, wiens suverheit minjoot
Verr' hair te boven gaet, dien d'appel was behandicht
Int Phrygiaensche dal, hoe comt, dat ghij aelhandich
Deez goddelijcke ghaef ons mit getal toemeet?
Doch telt myn zuchten niet, myn hartzeer, noch mijn leet?
Noch zo veel tranen brack, welc langs mijn borst en kaken,
Deurt stadich stromen (ach) men een rivier ziet maken,

[p. 9]

 

Ten wair oic dat de Liefd deurt ongebluste vuir

 

Inwendich leste deez, kost hebben ghenen duyr,

 

Welc indien gh'insgelyx wilt tellen, mach wel lijden,

 

Dat gh'oic uw Kuskens telt, oft wilt van beijs vertijden

 

En laten ongetelt, end' wt een ruijm blanc hardt,

 

Mij tot een ydel boet vergunnen van mijn smert

 

Ontelbair Kuskens zuet, voir zuyr ontelbair tranen.