Nieuwe testament (Noordnederlandse vertaling)

[Ad Philemon]

[Proloog]

Paulus scrivet dese epistel te Romen, daer hij inden kerkenaer lach ghevanghen, ende seyndese tot Phylomenen, die ghene bisscop en was, mer een eerbaerlic man inden volke. Desen bidt hi voer Onesimo, sinen knecht, dat hine te ghenaden ontfanghe, al was hi hem ontganghen. Hi was daer nae, doe hi dat ewangelium ghehoert hadde, vanden apostel ghedopet. Ende dit is sijn maniere inden voertgaen der epistolen: irst gruet hine mit sinen wive ende mit sinen zone, daer na dancket hi Gode van horen goeden werken ende priset oer ghelove ende oer minne. Daer nae biddet hi Phylomenen, al mochte hi hem ghebieden, dat hi Onesimo spaere ende goedertieren si, ende Gode dancke, dat hine alsoe sulc ontfanghe, niet als enen knecht, mer als enen gheminden broeder. Int eynde begheert hi, dat men hem die herberghe bereyde, want hi hapet cort te comen.

Dat prologus gaet uut ende die epistel beghint tot Phylomenen.

Paulus, die ghevanghen Ihesu Cristi, ende broeder Thymotheus ontbieden den gheminden Phylomeni ende onsen medehulper, ende Apye, sinen wive, der liever zuster, ende Archippo, sinen zone, onsen mede ridder, ende alden ghelovighen zinde, dat in dinen huus is: ju si ghenade ende vrede van Gode, den vader, ende den Heer Ihesu Cristo.

Ic dancke minen Gode altoes, dijnre ghedenckende in mijnre bedinghe, horende dine minne ende tghelove, dattu hebste inden Heer Ihesu Cristo, ende in allen heylighen, dat die mede deylinghe dijns gheloven apenbaer moet werden inder bekennissen alles goedes in ons in Cristo Ihesu. Ic hadde groete vroude ende troest in dijnre minnen, want die inghedoemte der heylighen hebben overmids di gherust, o brueder.

Daerom hebic voel coenicheyt in Cristo Ihesu di te ghebieden, dat totter dinc behoert; nochtan om der minnen bidic liever, want du bist alsolc als ic, die olde Paulus, mer nu oec een ghevanghen Ihesu Cristi. Ic bidde di voer minen zone Onesimo, dien ic inder vanghenisse ghebaert hebbe, die di voertijts onnutte was, mer nu is hi di ende my oerbaerlic, dien ic dij weder gheseyndet hebbe, ende ontfanghene du als mine inghedoemte, dien ic mit di holden wolde, op dat hi my in dijnre stat dienen solde inder vanghenisse der ewangelien, mer sonder dinen raet en woldic niet

[fol. 117v]

doen, op dat dijn knecht my niet en diende yeghens dinen wille, mer mit dinen wille. Het mochte licht, dat hi daer om van dij ter tijt sceydede, op dattune ewelike weder ontfingeste, niet als enen knecht nu, mer voer den knecht enen gheminden broeder, mi alremeest, voel te meer sal hi di ghemint wesen inden vleysche ende inden Heer. Daer om, hebstu mi tenen gheselle, soe ontfanc hem alse mi. Hevet hy dy yet ghescadet of is hi yet sculdich, wijt dat my. Ic, Paulus, hebt mit mijnre hant ghescreven, ic salt weder gheven, dat ic di niet segghen en sal, mer dattu oec di selven mi sculdich bist. O broeder, aldus sal ic dijnre ghebrueken inden Heer; verzade mijn inghedoemte inden Heer.

Betrouwende van dijnre ghehoersamicheyt heb ict di ghescreven, wetende, dattu boven dat ic segghe doen salste. Ende bereyt my mede die herberghe, want ic hape, dat ic overmids uwer bedinghe u ghegheven sal werden.

Epafras, mijn mede ghevanghen in Cristo Ihesu, groetet di, ende mine hulpers Marcus, Aristarcus, Demas, Lucas.

Die gracie ons Heren Ihesu Cristi si mit uwen gheeste. Amen.

Hijer gaet die epistel ad Phylemonen uut, ende nu voert an beghinnet die epistel ad Hebreos.