XX
Het ghesciede in een der daghe, doe hi dat volc inden tempel leerde ende boetscapte, dat die princen der priesteren ende die scriben ende die ouden des volcs te samen quamen ende seyden tot hem: Sech ons, in wat machten doestu dit? Of wie is hi, die di dese moghentheyt ghegheven hevet? Ihesus antworde ende seyde tot hem: Ende ic sal u een wort vraghen: antwort mi: Dat doepsel Johannis, wasset vanden hemel of waest vanden menschen? Doe dachten si onderlinghe ende seyden: Ist dat wij antworden: Vanden hemel, dan sal hi segghen: Waerom en gheloefde ghi hem dan niet? Ende eest dat wij segghen: Vanden menschen, alle dat volc sal ons stenen; si sijn des zeker, dat Johannes een propheet is. Ende si antworden, dat si niet en wisten, waen dattet waer. Ende Ihesus seyde hem: Noch ic en segghes u niet, in wat machten ic dit doe.
Doe began hi dese parabole totten volke te segghen: Een mensche plante enen wijngaert ende verpachte dien den bouluden, ende hi was pelgrimaedse langhe tijt. Ende doet tijt was, seynde hi sinen knecht totten bouluden, dat si hem gaven vander vruchten des wijngaerts. Si sloeghen dien knecht ende lietenen ydel weder gaen. Doe seynde hi enen anderen. Desen sloeghen si ende deden hem laster ende lyetenen ydel weder keren. Ende hi seynde den dorden daer toe. Dien wonden si ende worpen hem daer uut. Doe seyde die heer des wijngaerts: Wat sal ic doen? Ic sal minen lieven soen seynden. Si sollen hem licht scamen, als si desen sien. Doe hem die ackerlude saghen, dachten si ende spraken onderlinghe: Dit is die erfghename; laetten ons doden, ende dat erve sal onse wesen. Ende si worpenen uten wijngaert ende versloeghenen. Wat sal die heer des wijngaerts dien luden hierom doen? Hi sal comen ende verderven die boulude ende sal sinen wijngaert anderen luden gheven. Doe si dat hoerden, seyden si: Dat alsoe niet! Doe sach hie op hem luden ende seyde: Wat is dan dat ghescreven is: Dien steen die die tymmerlude verworpen, dese is gheworden een hoeft der huernen? Soe wie op dien steen vallet, die sal gheknuest werden; op wien dat hi vallet, dien sal hi te breken ende vernieten.
Ende die princen der priesteren ende die scriben begheerden hande aen hem te slaen in diere uren, ende si ontsaghen dat volc, want si keenden dat hi dese ghelijckenisse tot hem luden ghesproken hadde.
Ende si verwachten ende seynden lude, die laghen leyden, die hem gherechtich veynsden, op dat sien begripen mochten inden sermoene ende overleveren der vorstscap ende der moghentheyt des richters. Ende dese vragheden hem ende seyden: Meyster, wij weten dattu warachtich biste ende te rechte segheste ende leerste ende du den persoen niet en ontfangheste, mer inder waerheyden leerstu den wech Gods. Eest ons gheoerloft, den keyser tijns te gheven of en eest? Ihesus merkede hoer loesheyt ende seyde tot hem: Waer om becaerdi mi? Toenet mi den penninc. Wies beelde ende wies inghescrijft hevet hi? Si antworden ende seyden hem: Des keysers. Ende hi seyde hem: Ghevet den keyser daer om dat des keysers is ende Gode dat Godes is. Ende sien mochten sijn woert niet berispen voer den volc. Ende si verwonderden in sijnre antworden ende
Auteursrechtelijk beschermd