Spolia mundi

[p. 86]

[De engelen die we ons droomden blijven ons begeven]

De engelen die we ons droomden blijven ons begeven
En waar Gods spel in ons raakt nimmer moe gespeeld
Blijft slechts de droom rond hoge toppen zweven -
Het zwaarste in ons weegt immer 't benen beeld,
De god der aarde, die de oude voedster voedde
Met vogelzang en bloesem en, doorluchte Moer,
Steeds barensreê en nimmer barensmoede,
Weer 't voorjaar binnenhaalt als feestlijk troubadour;
En telkens weer opnieuw hult ze ons in lammer-vachten
Die telkens weer vergeten dat wij wolven zijn,
Tot plotsling ons de nagels wassen door het zachte en
Ontstellende bedrog van de gevloekte schijn.