Spolia mundi

[p. 71]

Zwanen

Het feest rumoerde onder de platanen.
Een kleine zomermaan scheen zacht en geel;
Oranje lampen brandden in de lanen
En poeierden de perken met kaneel.

En toen van de muziek, ontroerd tot tranen
De waldhoorn smeekte met gedempte keel,
Zag 'k plots het sneeuwwit slapen van twee zwanen
In 't donker vijverbed van het kasteel,

Die, roerloos en apart daar en vergeten,
De halzen sierlijk in hun dons geplooid,
De rust verbeelden van een goed geweten
Met sneeuw en onschuld kostelijk getooid.