Schriftoverdenkingen. Deel 3 (Verzamelde werken afdeling II)

Kerstfeest en zielsperforatie.¹⁾

En Simeon sprak tot Zijn moeder......ook een zwaard zal door uw eigen ziel gaan.
Lucas 2:34a, 35a.

Waar is het geheim van den Kerstzegen? Kunnen wij het aanwijzen?

Op die vraag zijn de antwoorden verschillend. Wij moeten het uit Gods Woord afleiden. Ook Maria heeft dát moeten leren.

Wat is Maria's Kerstzegen? Dát ze gezegend wordt, staat in den tekst (34a). Maar de ontvouwing van dien zegen staat er ook: een zwaard door de ziel (35a). Dat zwaard moet dus haar Kerstzegen zijn.

Kerstzegen, in een zwaard? Simeon en de engel, die Maria groette, staan mijlen ver van elkaar, zo schijnt het. De ene zegent, de andere lijkt te vloeken.

Maar, - in Openbaring 10 staat, dat Johannes een boekje eet. En, - het was zoet in zijn mond, en bitter in zijn buik (vgl. Ezechiël 3). Zoet - want de spijs is nog één geheel. Het geheel der Woorden Gods is zoet, blijde boodschap. Maar als de spijs komt in den buik, is daar ontbinding: in het zoete geheel een bitter détail. Er komt kruis en strijd.

Wie nu het zoete wel wil, maar het bittere niet, die kan niet eten

1) De Reformatie, XXV, 31 december 1949.

[p. 496]

in Gods huis. Spijs kan pas spijs worden, als ze komt in den buik. Zo kan Maria geen deel aan Christus hebben, tenzij het gaat langs den weg van verdrukking. Als Maria de over haar geschreven rol eten moet, dan is haar lot geen ander als van Ezechiël en Johannes.

De Heilige Schrift legt altijd zichzelf uit. Denk hieraan, als ge Simeon hoort zeggen: ‘een zwaard door uw ziel’.

Deze uitspraak legt meer dan één Kerstwoord uit.

Ze legt o.m. uit dat: ‘vrede op aarde’. Eén van de momenten in den gang des vredes is: het zwaard! Want de vrede Gods, die met zijn eigen boodschap Maria's hart vervulde, brengt mee een zwaardslag door haar ziel. Neem Maria's geloof weg, en ze krijgt het ‘makkelijk’. Laat het kind blijven haar Heer en God, Zijn juk zal haar zwaar te dragen zijn.

‘Een zwaard’. Speciaal tot Maria wordt dit gezegd. Dit woord moet wel zeer indringend zijn. Sommigen zeiden: Maria zou ‘wel eens’ twijfelen: een zwaard. Anderen: denk ‘eens’ aan het kruis, en de smarten, die toen haar verscheurden: een zwaard.

Maar wie het zo uitlegt, die zegt te weinig. ‘Wel eens’ onzeker zijn, dat is nog niet zo iets als een speerwond, die een leven lang kwelling meebrengt. Wie zegt ons, dat die speerwond pas op Golgotha komen zal, 33 jaar na dit woord? Jezus zelf zou het dan aan Zijn moeder gezegd kunnen hebben in de laatste week. Maar reeds vóór Zijn spreken, is daar: het zwaard. Niet maar één dies ater, maar tot in het binnenste: plágen. En van dien eersten dag af aan moet ze dat weten, deze moeder.

Waarom Simeon juist Maria aanspreekt?

Heeft Jozef geen aanspraak nodig? Snijdt hem geen speer?

Och, Jozef staat niet buiten deze dingen. Hij hééft voor de zaak des Heeren reeds veel geleden. Toen Jozef zijn bruid een schijn-bruid dacht, toen was het zwaard er al voor hem. Was Maria ontrouw geweest? Zal ik heengaan? Maar de engel zegt: ‘hier blijven, Jozef. Dit is nu Gods werk voor U’. Jozef, die kleine man, moet voor de hele kerk de lasten dragen. Maar hij zegt: fiat, ‘mij geschiede naar uw woord’.

En nu weet ik, waarom Simeon niet het Kind aanspreekt, en heden ook Jozef niet, maar Maria. Krijgt een jonge moeder geen verademing? Een vrouw, die baart, heeft droefheid, maar blijdschap daarna. Dus heeft Maria blijdschap? Ja, ja, ze is er. Simeon zegende haar. Maar toch: Maria, moeder, voor u is er geen andere weg dan voor Jozef. Ook voor u: het zwaard, en dat zal blijven.

[p. 497]

Want het verkeer bij dat Grote Vuur, dat in Christus Jezus is, dat zal schróeien. En de moeder, die als vlees-en-bloed-geefster heden haar verademing mag hebben, zal als opvoedster, als wegbereidster, als Schriftlectrice voor en van en om dezen Zoon geen verademing mogen hebben. Hij zal de perforatie ondervinden die betalend is. Daarom zal Maria de perforatie te verduren krijgen, die wel niet betalend is, doch die de tol der liefde wezen mag, die Hem wil dienen in de praeparatie voor Zijn absolute perforatie. De tol der dankbaarheid, voor haar, die als verloren zondares mag delen in de vruchten van zijn perforatie.

Het is het oude geheim - zijn dood neemt onzen dood, zijn lijden onze smart, zijn zwaardslag onze speerwond niet weg. Hij neemt alleen den vloek er uit. Het zwaard ontwaakt tegen Gods Herder, de schapen zullen klagen in 't verstrooid worden. Maar Hij zal zijn hand tot de kleinen wenden. Ook tot zijn kleine moeder.