De Kerk. Deel 2 (Verzamelde werken afdeling III)

[p. 142]

Tot ‘Entscheidung’ brengen^*)

Men herinnert zich, dat ik in de beantwoording van een vraag van één onzer predikanten opgemerkt heb, dat m.i. de roeping er lag, om een kerk, welke haar leden verhindert God naar Zijn Woord te dienen, tot ‘Entscheidung’ te dwingen. We herinnerden reeds, dat Dr J.Ch. Kromsigt daarop teruggekomen was, en beloofden, hem verder te citeren. Dr Kromsigt, in ‘De Gereformeerde Kerk’, schrijft verder:

Maar daarbij vergeet dan m.i. deze enkele, dat hij niet verenkeld is, niet opzichzelf staat, maar juist als christen gemeenschapslid is. En daarmee verspert al dadelijk deze enkele zich den weg tot het geheel. Deze weg moet voeren tot voortgaande gemeenschapsverscheuring. Aan het eind wordt eenvoudig openbaar het individualistisch, separatistisch, independentisme, dat bij het begin al terstond verborgen aanwezig was. Hierover zou nog veel te zeggen zijn, bijzonder wat aangaat de beoordeling van 't geen in 1816 is geschied en de houding die diens volgens door ons daartegenover in gehoorzaamheid aan Gods Woord moet worden aangenomen. Daarover later misschien nog.

Feitelijk schijnt mij dit alles hierop neer te komen, dat de enkele de gemeenschap alleen dán tot Entscheidung dwingen mag, als hij denkt, het te winnen; m.a.w. als de gemeenschap reeds in een toestand gekomen is, die een nadere Entscheidung niet meer behoeft. Reformeren zou dus opgaan in constateren. Maar de verhouding tussen den één en de ‘allen’ is in Gods Woord anders getekend. De persoonlijke arbeid voor de gemeenschap ook.

*) De Reformatie, 5 april 1935, 15e jrg., no. 27, bl. 223 (Persschouw).