Logo DBNL
Het geestelyck kaert-spel (ca. 1750)

Het geestelyck kaert-spel

(ca. 1750)–Joseph a Sancta Barbara–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende

Het XIII. capittel.
Van het herten aes.

§. I.

De Alderheylighste Dryvuldigheyt dry Persoonen en eenen Godt, is Herten Aes van ons Spel der liefde.

 

DOor Herten Aes 't welck is Troef, en t'samen den prys waer om wy spelen, wort wel verstaen de ongeschaepe oneyndelycke ende eeuwige Alderheylighste Dryvuldigheyt: wy moeten weten, hoe dat het Herte is den stoel, de rust-plaetse oft Center van de liefde: ende de liefde is het Aes, de spyse van ons Herte: Ick vraege dan, wat wilt bedieden Herten Aes? Ick antwoorde ende segge dat Herten Aes wel bediet ende te kennen geeft de H. Dryvuldigheyt: want gelyck het herte drykantigh is, ende is maer voor een menschelycke natuere om te maken eenen mensch: alsoo oock in de H. Dryvuldigheyt vint men dry persoonen, en maer een Goddelycke natuere. Ende gelyck het drykantigh hert is den stoel, rust-plaetse der liefde: Alsoo oock de H. Dryvuldigheyt: hoort den H. Dyonisius de rust-plaetse van de Goddelycke liefde is de H. Dryvuldigheyt. a

Ist by aldien dan, dat de H. Dryvuldigheyt is den center ofte natuerelycke rust-plaetse van de liefde hier uyt volght dat al de gene die troef hebben van ons Spel der Liefde, dat is te seggen die waerachtelyck Godt beminnen, dat sy de H. Dryvuldigheyt



illustratie

met hun hebben, want hebbende de liefde sy moeten oock hebben de rust-plaetse van de liefde, want de Goddelycke liefde en kan niet wesen noch rusten in een vremde Center, maer de eygen oft natuerelycke plaetse oft center is de H. Dryvuldigheyt soo dan die de goddelycke liefde besit, hy besit ende heeft oock den Center van de selve liefde.

Den Center oft rust-plaetse der goddelycke liefde is drykantigh, dat is te seggen dryvuldigh en t'samen eenigh, te weten dryvuldigh in persoonen en eenen eenigen Godt. En desen te aenschouwen 't is den loon van ons Spel der Liefde.

Onder alle de gratien en weldaden welcke de goetheyt Godts heeft gedaen aen sijnen dienaer Abraham een van de aldermeeste, volgens myn verstandt is geschiet in de nederdaelinge van Mambre, als sijn Goddelycke Majesteyt hem quam besoecken sienelyck in Abrahams tabernakel gelyck ons vertel wort in 't boeck der scheppingen aen 't 18. cap. Den Heer heeft aen hem veropenbaert in de nederdaelinge van Mambre. 't Was Godt self die veropenbaerde, maer gelyck daer geschreven staet, dat den sterffelycken mensch Godt niet en kan sien gelyck hy is, soo ist dat Godt hem heeft vertoont op dese maniere. Abraham opheffende sijn oogen hem openbaerden dry mannen. En dat onder de gedaente van dry persoonen, den genen die den eenigen Heer was, komt sijnen dienaer besoecken. O Mysterie der Mysterien! den eenigen Heer openbaerde hem in dry persoonen aen Abraham. Daer staet geschreven in't beginsel van't boeck der scheppinge Laet

ons maecken den mensch naer ons beelt ende gelyckenisse, door dese woorden wordt betoont dat de H. Dryvuldigheyt is den werckman van den mensch, maer noyt en hadde de H. Dryvuldigheyt haer te vooren veropenbaert, waerom den H. Sales segt, dat Abraham met recht wort genoemt Vader der geloovigen, ontfangen hebbende sulck een besondere gratie van te begrypen en te sien 't fondament van ons geloove, en hy is den eersten die de H. Dryvuldigheyt heeft aenbeden, hoort den text, hy heefter dry gesien ende eenen aenbeden. Ende neemt oogh-merck op de maniere met welcke hy de H. Dryvuldigheyt aenspreckt. Heer ist dat ick gratie hebbe gevonden in uwe oogen, en vertreckt van uwen dienaer niet, maer ick sal een weynigh water brengen, ende gy-lieden sult wasschen uwe voeten ende rust onder den boom.

Let op dese maniere van spreken, als nu spreckt hy, al ofter maer eenen en waer, seggende Heer, als nu spreckt hy aen veel seggende gy-lieden, om ons kenbaer te maecken hoe dat Godt is eenig en dryvuldigh. Dat is een Mysterie van ons H. Roomsch Catholyck Geloof, want a dit is het H. Catholyck Geloof, dat men geloove te wesen eenen Godt in de Dryvuldigheyt ende dryvuldigh in eenigheyt.

§. II.

Herten Aes oft Aes van ons herte sal wesen Godt in der eeuwigheyt.

 

AEs oft spyse is het selve te seggen; nu wy wel wetende dat men in't Rycke der Hemel noch eet, noch drinckt, want in't Ryck der Hemelen en is

noch spyse, noch dranck Wel wat is't dan, oft waer in is gelegen ende bestaet het eeuwigh Ryck der Hemelen. Dit (seght den H. Geest by den H. Evangelista Joannes aen't 17. Capittel) dit is't eeuwigh leven dat sy u kennen waerachtigen Godt. Verstaet dan, wat dat het Aes van uw' herte sal wesen voor de eeuwigheyt, begrypt wat dat sal wesen uwen loon; 't sal wesen Godt te sien.

Den loon dan waerom wy spelen, den prys, de winste welcke wy verwachten, naer dat wy wel sullen hebben gespeelt, dat is te seggen op dese werelt Godt volmaecktelyck bemint dat sal wesen te sien de H. Dryvuldigheyt en eenen Godt. Hoort den H. Bernardus a Den prys van ons spel der liefde is Godt te sien, te leven met Godt, te wesen met Godt, te wesen in Godt, die't al sal wesen in ons allen. Godt hebben die't aldergrootste goet is, en waer 't aldergrootste goet is, aldaer is het aldergrootste geluck ende aldergrootste blyschap, een eeuwige versekeringe ende versekerde eeuwigheyt, aldaer is waerachtige verheuginge, volle wetenschap, alle schoonheydt, alle saligheyt.

Siet hoe wel dat desen H. Leeraer beschryft den prys, den loon van ons spel der Liefde, hy maeckt ons kenbaer hoe dat hy, die met ons speelt den selven is, waerom wy spelen, want sonder Godt en konnen wy niet spelen, dat is te seggen volmaecktelyck beminnen, sonder sijn Goddelycke Gratie en heb

ben wy geenen Troef, geen Herte, geen Liefde, den desen dan, te weten Godt, sonder wie wy niet en konnen spelen, is den prys waerom wy spelen, want Godt te sien is onsen loon, onsen prys, onsen al.

David gelyck wy hebben verstaen in't eerste capittel heeft gehadt Troef van ons Spel der Liefde, te weten Herten Heer, hem Heer van sijn herte maeckende Desen overleggende de winste, den prys van dat soet spel roept tot Godt: (Psal. 16.) Ick sal versaet wesen als u eeuwige glorie sal veropenbaeren. Al oft hy seyde Heer voor al 't spelen, voor dat ick u bemint hebbe, u te sien sal het Aes worden van myn herte, te weten 't volle contentement, ick sal wesen sonder meer te wenschen ick sal zyn versaet, jae ick sal wesen al te seer geloont, 't welck Godt self eertyts heeft kenbaer gemaeckt aen Abraham seggende: Ick uwen loon al te groot. (Genes. cap. 15.)

Het Aes dan, van ons herte is Godt in wiens aenschouwinge wy ten vollen, en boven maeten sullen versaet wesen.

Jemant geroert door de nieuwsgierigheyt, sal vraegen wel hoe ist mogelyck dat alle salige zielen sullen contentement en volle voldoeninge hebben in den Hemel? Hoe sullen alle Heyligen versaet sijn? Aengesien dat sommige volmaeckter Godt sullen sien als andere, en dese andere dit siende sy en sullen niet voldaen zyn, maer sullen trachten, haecken, en snaecken om soo volmaecktelycker Godt te sien, gelyck die hem beter sien en volmaeckter. Hier op soo ist dat ick antwoorde, ende ick bekenne waerachtigh te wesen dat den eene volmaeckter Godt sal aenschouwen als den anderen in den Hemel, en

'tis de leeringe van den H. Paulus. De klaerheydt van de son is oen ander als van de maen, en van de maen is anders, en 't is een ander klaerheydt der sterren, want d'een sterre verschilt van d'ander in klaerheyt, alsoo sal wesen de verryssenisse der dooden. (1. Corinth. 15.) Door 't eerste licht der son wort wel verstaen de klaerheyt van Godt, want gelyck de son van haer selven heeft 't licht en al watter licht besit, 't komt al van de son: alsoo Godt is't licht van sijn eygen selven ick ben 't licht des werelts, segt hy self by den H. Joannes en al die licht hebben 't komt van hem: door de maen wort wel verstaen de H. Maget Maria, want gelyck naer de son geen klaerder licht en wort gevonden onder de Planeten als de maen, alsoo oock geen grooter onder al de Heyligen naer Jesus en Maria, en als Paulus seght: d'een sterre gaet de ander te boven. Dat is te seggen, dat den eenen Heyligen klaerder Godt siet in den Hemel, want hy voeght daer by soo sal't wesen in de verryssenisse der dooden, te weten onder de uytverkoren in den Hemel. Den eenen sal den anderen te boven gaen in Heyligheyt.

Maer uyt dit verschil en komt niet voort eenige ongerustheyt ende wenschinge van volmaeckter te wesen, maer ygelyck is te vreden met sijnen staet.

Dit sal ick U. E. wel doen begrypen met eene schoone gelyckenisse getrocken uyt den H. Franciscus de Sales, in sijn eerste Sermoon van Alder-heyligen. Aensiet eenige goeden vader die sijn twee kinderen bekleet met goude-laken, en soo dese twee kinderen niet en zyn van eene lenghde, noch dickte, noch grootte daer moeten meer ellen laecken zyn voor

den oudtsten en den grootsten als voor den Jonghsten ende minsten, soo dat men sal moeten hebben 6. oft 7. ellen voor den oudtsten, ende dry oft vier ellen sullen genoegh zynvoor den kleynsten: nu dit al gemaeckt zynde, gy sult dese alle beyde sien wel fraey nettekens opgeset met eenen Rock van goudt laken komende van 't hooft tot de voeten, dese uytvolgelyck moeten al-even-wel te vreden zyn, aengesien, jeder soo veel heeft als hem naer sijn groote toekomt.

Dat men dan ondervrage den Jonghsten seggende wel Lucas waerom heeft uwen Broeder meer goudt-laecken in sijnen Rock als gy? En zyt gy hier op niet jalours, dat uwen vader hem meer geeft als aen u? Lucas soude antwoorden, dit en moet geen oorsaeck wesen van ongerustheyt oft murmuratie want 't en komt niet voorts uyt vaders vreckheyt, want dat ick soo groot waer als myn broeder, hy soude my oock soo vele geven, ende ick hebbe dat my behoeft, dat my past en ben daer mede sonder Jaloursheyt te vreden.

Alsoo seght den H. Sales, ist in de eeuwige glorie onder de geluckige zileen, want sy zyn ten vollen voldaen, met 'tgene dat sy besitten, ontfangen hebbende volgens hun groote verdiensten. En wat dunckt U. E. ô lieven Leser waer het niet een kleet der glorie quaelyck gegeven dat men aen een onnoosel kindeken dat terstondt naer het doopsel gestorven zynde, gave de groote verdiensten van eenen Apostel oft Martelaer, die groot zyn geworden door veel wercken en menighvuldigh lyden? Jeder dan ontfangende naer sijn verdiensten, elck naer

dat hy gespeelt heeft met de liefde, hier mede is hy voldaen en versaet, jae meer als hy verdient, ende al dese zielen zyn te vreden: want sy sien Godt die 't Aes is van hun herte ende sy en soecken niet meer als sy en besitten.

Het overleggen van desen Prys moet ons corragie geven om geerne te spelen, om standtvastigh te beminnen. Ick meyne dat gy-lieden sult gelesen hebben in't leven van onse H. Moeder Teresa, de devotie welcke sy hadde in te hooren singen den Credo van de Misse, maer besonderlyck wierdt sy getrocken met dese woorden, a wiens Ryck geen eynde sal wesen. En overleggende dese eeuwigheyt sy swom in de tranen van blyschap en troost.

Den H. Franciscus de Sales seght van sy-selven in 'tvermelde Sermoon, voorwaer ick en lese dit noyt in 't leven van die groote H. Teresa, of ick worde grootelyckes geraeckt, niet tegenstaende myne ellende ende hartheyt van myn herte; ende den H. Bisschop gaet voort en segt: nu dan ist saecken dat de gedachtenisse welck men heeft in dit leven, hoe dat 't Rycke der Hemelen eeuwigh is, veroorsaeckt aen't menschelyck herte sulck een blyschap en vermaeck, wat meynt gy-lieden hoe groot moet wesen het contentement der Heyligen, waerachtelyck besittende dese glorie in der eeuwigheyt sonder die te konnen verliesen? Voorwaer dit en kan van ons arm verstandt niet begrepen worden.

Hierom den H. Paulus willende ons kenbaer maken onse onmachtigheyt, ende kranckheyt des verstandts schryft tot de Corinthianen in sijnen eersten brief

aen't 2. capittel, geen oggen en heeft gesien, noch oore gehoort, noch ten is in des menschens herte niet gedaelt, 't gene Godt bereyt heeft voor de gene die hem lief hebben.

§. III.

Verweckselen om te lyden en te stryden voor al die wenschen den prys van ons Spel der Liefde.

 

NIemant en spreeckt beter t'onser proposte als den H. Paus Gregorius, want hy overleggende 't gene wy nu hebben vertelt van den prys der eeuwige glorie, seght: a Dit hoorende 't gemoet, wort ontsteken, ende van nu af soude den mensch geerne wesen alwaer hy hopt sich sonder eynde te verblyden. Maer tot groote prysen en kan men niet komen, ten sy door grooten arbeyt, waerom den H. Paulus seght hy en sal niet gekroont worden ten sy die wettelyck gestreden heeft.

Dat u dan behaege de grootheydt van den Prys, maer dat u niet vervaert en maecke den stryt van den arbeyt.

't Saemen-spraecke

Tusschen den Bruydegom en de Bruydt, tusschen Godt en den mensch, alwaer den mensch wort onderwesen om geerne te lyden, en te verblyden.

 
Bruydegom.
 
O Vrindin, ick bemin
 
Die my liefde draegen,
 
All' die lydt,, en verblydt
 
't Gaet naer myn behaegen,
 
Jae den druck, wort geluck
 
Droefheydt smert,, valt niet hert.
 
Als den mensch, naer myn wensch.
 
Draeght het Cruys,, van sijn huys.
 
Bruydt.
 
Soeten Heer,, ick ben teer,
 
'k En kan niet verdraegen
 
Met een woort, wort gestoort
 
Ziel doet niet dan klaegen;
 
Verlost dan,, my daer van,
 
Geen Cruys geeft,, soetelyck leeft.
 
Aen natuer,, valt het zuur,
 
Ick wil zyn,, sonder pyn.
 
Bruydegom.
 
O! sottin,, dwaese min
 
Heert u ziel bevangen
 
Als gy klaeght,, slechte Maegt,
 
Met 't nat lanx u wangen
 
Om dat gy, wort van my
 
Wat beproeft,, soo 't behoeft
 
Weet myn treck,, 't is geen geck
 
Die ick slaen, staen my aen.
 
Bruydegom.
 
Neemt 't Cruys op,, klimt tot sop
 
Van myn Cruyse straete
 
Siet my aen,, voor u gaen
 
't Is al 't uwer baete
 
Lieve Kaer,, volght my naer
 
Siet myn bloet, overvloet
 
Over al, in dit dal
 
Stort ick uyt,, voor u Bruyt.
 
Bruydegom.
 
Weest gerieft,, dat belieft
 
Aen u Ziel en sinnen
 
Wat fatsoen,, dat ick doen
 
Wilt natuer verwinnen:
 
Sieckte groot,, totter doodt
 
Graveel, pyn, oft fleersijn
 
Kortse druck,, ongeluck
 
Seght my danck,, met gesanck.
 
Bruydegom.
 
Lieve Maeght,, noyt en klaeght
 
Wat sal overkomen
 
Seght ô Heer,, geeft noch meer
 
Van u Cruyce blommen?
 
Want Cruys-bloem, draeght de roem
 
Over al,, in dit dal
 
Die dees heeft,, hy wel leeft
 
Die dees draeght,, my behaeght
 
bruydt.
 
Nu wel aen,, moet 't soo gaen
 
'K sal my reguleren.
 
En myn moet,, onder voet
 
Duerigh doen passeren.
 
Ick sal staen,, als den Haen
 
Op de Kerck, altydt sterck
 
My bewaeyt,, en my draeyt
 
West oft Noort, soo 't behoort.
 
Bruydt.
 
Lieven Godt,, ick was sot
 
Eer ick hadd' geleden
 
Staet doch by,, helpt nu my
 
Ick ben wel te vreden
 
Met u wil,, blijf ick stil
 
Wat gy doet,, is al goet
 
Droeheyt, pyn,, sieck te zyn
 
Staet my aen,, nu voortaen.
 
Bruydt.
 
Maer 't is waer,, 't gaet by naer
 
Tegen onse sinnen
 
Dat den mensch,, naer u wensch
 
Cruycen moet beminnen;
 
Dat men looft,, die berooft
 
Het valt hert,, 't is oock smert
 
Naer de sin,, niet te Min
 
Aen de ziel,, 't wel beviel.
 
Bruydegom.
 
Lieve Bruyt,, overluydt
 
Sal ick van u spreken,
 
Als gy lydt,, en verblydt
 
g' Hebt dan geen gebreken,
 
Geen verschil,, heeft uw' wil
 
Aen de myn,, 't sal wel zyn,
 
Gaet maer voort,, ongestoort
 
Volght my naer,, hier en daer
 
Bruydt.
 
'k Ben bereyt,, gy my leyt
 
Waer 't u sal believen
 
Oft gy slaet,, metter daet
 
't Sal my al gerieven
 
Want ick weet,, goet bescheet
 
In u will,, blyf ick stil.
 
Wat gy doet,, valt my soet
 
Want u min,, is myn sin.
 
Lieven Godt,, geeft voor 't slot
 
't Cruys voor heel myn leven
 
Droefheyt groot,, totter doodt
 
'k Wil my over geven
 
Heer in u,, helpt my nu
 
Graty soet,, eeuwigh goet
 
Geeft aen my,, ick ben bly
 
Uwen lust,, is myn rust.
 
Bruydegom.
 
U verheught,, in de deught
 
Bruyt seer hoogh verheven
 
Vroomelyck stryt,, geerne lydt
 
Ick die sal u geven
 
Roosen-hoet,, naer het bloet
 
Saligh huys,, naer het Cruys
 
Naer de pyn, sal eens zyn
 
s'Hemels throon,, uwen loon.
 
Bruydt.
 
Dit beviel, aen myn ziel
 
Heer 'k en magh niet wenschen
 
Want 't is 't slot,, mynen Godt
 
Seggen alle menschen
 
Die dit heeft,, eeuwigh leeft
 
Dat ick maer,, daer en waer
 
Hemelryck,, al gelyck
 
Geeft ô Heer,, dan niet meer.

Amen.

 

Die dan den loon bemint dat hy oock den arbeyt lief heeft; die het eynde betracht, moet de middelen om het eynde te komen gebruycken.

Daer wort vertelt in de Chronycken van Spagnien als den Coninck van Portugael sonder kinderen dese werelt was gepasseert, hoe dat veel Princen en groote Monarchen hebben betracht dit Ryck te besitten, maer Philippus den Coninck van Spagnien, is met eenen groot en Leger daer naer toe gegaen, en heeft Portugael belegert ende ingenomen: en daer naer hoorende datter al veel groote Monarchen begee

rig waeren, om dit Ryck self te besitten: heeft doen nieuw gelt slaen en dede daer op graveren en snyden eenen gewaepende soldaet met een hellebaerde in sijn handt, en boven dese stondt geschreven a die het begeert. Ende rontom stonden dese woorden, b soo jemant begeerig is van't Ryck, dat hy peyse van oorloge. Al oft hy wilde seggen 't en sal niemant toebehooren ten sy door bloedige slagen, door oorloge en met gewelt, anders niet.

Alsoo sal het gaen met 't Rycke der Hemelen, hoort den H. Mattheus. c 't Rycke der Hemelen lydt gewelt ende de geweldige nemen dat in. (Cap. 11.)

Cassianus in sijnen eersten Boeck der geestleycke t'saemen spraecken vertelt ons aldaer, een weerdige geschiedenisse van den Abt Moyses, desen H. Abt was begaeft met groote geleertheyt, ende besondere stilswygentheyt onderhoudende, tot hem zyn gegaen den Abt Cassianus vergelschapt met den Abt Germanus, ende komende aen sijn Celleken hebben hem ootmoedighlyck gevraeght ende gebeden dat hy hun soude believen te geven een salige vermaeninge, een stichtbaer woort, den Abt Moyses die sweegh en hoe hy meer sweegh, soo veel te meer baden sy hem te willen spreken, jae sy vielen hem te voet, seggende Vader spreeckt een woort der stichinge. Ten lange lesten den H. Abt wiert overwonnen door hun smeecken en bidden, en openende sijnen mont, gaf hun dese naervolgende leeringe.

Gy-lieden weet wel myn lieve kinderen, soo veel als'er in de werelt zyn, sy betrachten jet, ende jegelyck

bestiert soo sijn handelinge om sijn voornemen te bekomen. Eenen die omringelt is met processen hy heeft voor oogen om de sententie t'sijnder voordeele te doen geven, en daerom roert hy alle steenen dat is te seggen, alle vrienden met giften en gaven, soeckt hy de Advocaeten en Rechters te verblinden: hy is geduerigh in onruste tot dat hy bekomen heeft 't gene hy wenscht.

En wy Christenen hebben oock onse intentien, ons voornemen: antwoort my eens wat betracht gy-lieden, wat is uw' voorworp; gy-lieden, sult my seggen, ons eynde is de eeuwige glorie, dese betrachten wy, naer dese haecken wy.

Wel seyde den H. Abt, ick geve V. L. dese lesse dat gy-lieden op de selve maniere blyft leven gelyck dese, die daer toe gekomen zyn te weten door veel te lyden, en geduerigh gewelt te doen aen de nature; want 't Rycke der hemelen dat lydt gewelt, ende anders niemandt als de geweldige nemen dat in.

Ende Christus geeft ons een schoone lesse als hy segt by den H. Lucas ane't 22. Capittel, Ick bereyde V. L. 't Rycke der hemelen, gelyck mynen Vader 't selve aen my heeft bereydt.

Hier op schryvende Oleaster, maeckt dese redekavelinge, a seght ons, ô goeden Jesu op wat maniere heeft Godt den Vader 't Ryck bereydt gemaeckt aen u? Door den Kelk van't bitter Lyden, antwoort hy.

En sullen daer noch menschen zyn, die sonder lyden en verdragen, gelooven in den Hemel te komen? Wel hoe, is dat Christus moeste lyden om te treden in sijn Ryck 't welck hem toebehoorde,

sullen de Christenen willen een ander mans Ryck intreden sonder Cruys?

Met een woort geseyt, 't en kan, 't en sal, jae 't en magh niet wesen.

Den H. Vader Augustinus a hier van sprekende, seght, want niemant en kan in twee plaetsen getoost worden, noch jemandt en kan hier, en hier naermaels sigh verblyden, maer 't is noodtsakelyck dat hy't een verliest, soo hy 't ander wilt besitten.

Hierom een seker Spagnaert dede schilderen een schilderye, ende dede presenteren daer in den Hemel met alle haer genoeghten, en op de aerde al de plaisieren deser werelt, ende in't midden dede hy schryven

Vno de los Dos.

 
Eer dat gy't best verliest, Een van twee verkiest.

Geen twee Hemelen. Hier onderhouden 't gemackelyck leven, hebbende al sijn plaisieren, over al loopende en swierende daer 't den mensch wel aenstaet, desen verliest dan den Hemel 't contentement deser werelt, en door sijn quaet leven, hy gaet af't recht, 't welck hy hadde tot den eeuwigen Hemel. Volght Christum naer en soo sult gy-lieden al komen tot den eeuwigen loon: hoort den H. Petrus: Christus heeft geleden voor ons, aen V. L. een exempel achterlaetende, op dat gy-lieden sijn voetstappen soudt naervolgen (1.Cap.2.)

Dese plaetse uytleggende den weerdigen Beda, segt: b Christus heeft voor ons geleden aen V. L. achterlatende een exempel niet van genoeghten, maer van ellenden en

tribulatien, van oneere, van droefheden van cruycen ende lyden totter doodt. Wel aen dan laet ons overleggen hoe dat naer lyden volght verblyden, naer tegenspoet voorspoet, naer doornen, komen de roosen, naer de doodt, het leven.

Daer wort vertelt in't leven van den H. Furseus, hoe dat hy somtyts klaegde van sijn lanck Cruys, en van den grooten arbeyt, ende in dit beklag soo hoorde hy de Engelen singen a geen tyt is lanck geen arbeyt swaer met welcke de glorie der eeuwigheyt wordt verkregen.

Den H. Bonaventura vertelt in't leven van den H. Vader Franciscus, hoe dat hy dickwils seyde: b het goet dat ick verwachte is soo groot, dat my alle pyne dunckt te wesen verheuginge. Laet ons dan geerne-lyden, om hier namaels te verblyden.

Gebedt

Tot de H. Dryvuldigheyt onsen prys, van't Spel der Liefde.

 

O Eenigen Godt dryvuldigh in Persoonen, vermaeck van ons gemoet, Aes van ons herte, spyse van ons ziele, ons Contentement, onse voldoeninge, onsen troost, onsen prys, onse rust-plaetse oft Center, onse versaedinge, onse eeuwige blyschap, onsen al geeft ons wysheyt op dat wy hier verkiesen het saligh spel der liefde, geeft ons raedt, op dat wy liever hier lyden als hier naer, geeft ons liefde om te volherden in't spel der liefde totter doodt toe, op dat wy alsoo stervende mogen het eeuwigh leven beginnen, en u ô alderheylighste, eeuwige ongeschaepe Dryvuldigheyt, den loon, den prys van ons spel genieten in der eeuwigheyt der eeuwigheden. Amen.


Vorige Volgende