|
| |
Hier mede behoorde ick wel te sluyten, want dewijle het rijck begaefde Neder-landt so volcomentlijck verrijckt is met de gaven der Poësien begint den twijfel my de schaemte voor ooghen te brenghen dat mijne kleyne Musa soo gheringh is dat sy der Lief-hebberen ghesicht, haer by geval in handen rakende, niet eens daer over soude doen swencken: Maer mijn vertrouwen my al hopende belooft, dat yeghelijck die
| |
| |
gheleghentheyt aensiende, dit ghelijcken sal by de rouwe onbeslepene ghesteenten, die by gheval somtijdts van dit natuere eenigen aerdighen hoeck of punt mede gedeelt is, ende dan by den lief-hebbers onder hare kleynodien, als noch yet kleen-weerdichs aenghenomen, onder d’ander bewaert wordt. Alsoo dan in mijn Mey-ghedicht verhaelt is, dat Tyter ende Galathea ghestadichin de nieuwe gras-beemden malcander volghen, dunckt my hier niet onbequaem mede tusschen te voeghen een nieu Liedeken, op de Voys: van Malle Simon, hoe dat Galathee na haer vee gaende van Tyter vervolght werdt, die haer eerbiedich met Minlockende woorden aenspreeckt:
| |
[VVerwaert dus haestich uwen ganc]
VVErwaert dus haestich uwen ganc,
Schoon Galathea, die soet naer uwen sanck
U voetjens stieret, en vluchtich swieret,
Ick groet u met ghewenste daghen lanck:
Wie spreeckt my hier dus minlijck aen?
Ey Tyter zijt ghy ‘t, waer wile ghy hene gaen?
Ick gaen om melcken mijn koykens, welcke
Ick weet dat my al blatend wachten staen:
Galathe laet my me gaen macht my gebeuren?
Neen gh’en moet Tyter soet, yemant moch ons speuren.
Wie soud’ ons hier sien by een?
’t Veldt heeft ooghen in ’t ghemeen.
Dat zijn quaey ghedachten maer.
Maeghden moeten wachten haer.
Ick moet u geleyden door dese schoone weyden,
Om u mijn Min te maken openbaer.
Ach Galathea schoon Godin,
U eerst aenschouwen gaf mijn lijden een begin,
U helder lichame, schoon en bequame
Heeft my willich ghebuycht tot uwe Min.
Ja Tyter let u anders niet?
Ghy meent my maer te brenghen int verdriet,
| |
| |
Maer sulcke kluchten, sal ick wel vluchten,
Men mach die vryers licht gheloven niet.
Ach mijn vrou krijgh ick nu
Voor troost meerder wonden?
U verdriet heb ick niet noch u boy ghesonden.
Ach ghy maeckt my wreeder kruys.
Ja ja gaet vry weder t’huys.
Galathe weest niet dus wreedt,
Ick en doe u toch gheen leet.
Is dat geen leet noch ’t mest dat ic weet noch,
Dat mijn klacht niet verdient eenich bescheet.
Och och wat heb ick menichmael
Van u heusheyt ghedaen een soet verhael,
En seer ghepresen u eerbaer wesen,
Op mijne fluyt en mijn ruyl-pijpken smael,
Ende mijn teere Schaepkens al
Laten gaen dolen, of besloten in den stal,
Om u te spreken, ’t welck ghy gaet wreken
Met een onweerdich spijtich weer ghekal.
’T is al niet Tyter vliet,
Laet ons noch wat praten.
Ick moet naer mijn koyen gaen,
Laetse vry wat lopen staen.
Neen Tyter ick moet weer t’huys.
Dus valt my ’t spoet meer kruys,
Galathea reene ghy zijt het alleene
Die my mijn hert en sinnen maeckt confuys.
Sal ick dan komen nimmermeer
U hert en gemoet tot mywaerts neygen seer,
Sal ick u sinnen niet eens verwinnen,
Daer ick u min op alle deucht en eer.
Tyter wat sal ick segghen siet,
‘K en derf u soo haest noch vast gelooven niet,
Ghy schijnt soo boevich om my bedroevich,
Soo ‘k u gheloofd te brenghen in ’t verdriet.
Schoon jonck-vrou ick sal u mijn meeningh verhalen.
Ick sal eerst gaen op ’t seerst mijn koyen doen stralen.
Ick sals’ houden stil te staen.
Sy zijnder soo wilt niet aen.
Ick sal t’wijl dan speelen yet.
Ghy hebt doch gheen Veel of niet.
Mijn Ruys-pijp kleene, draegh ic int gemeene
Om speelen t’uwer eeren menich liedt.
In dit gheneuchlijcke dal,
Vol bloemen schoon by desen groenen wal,
Daer die klaer stroomken lancx menich boomken
Int midden deur wispelt met soeten val
| |
| |
Sach ick eerst mijn schoon Galathe,
Van glans veel helder als nieu gevlockte snee,
Haer eerbaer seden, ende nette treden
Maeckten die Min in mijn hert een woonstee,
Haer blont hayr gaf sy daer
Haer ghelaet vroech en spaet
Mijn ghemoet quam streelen,
Minlijcke vertoochskens reet,
Sloeghen haer bruyn-ooghskens wreet,
Venus ghy die woont om hooch,
Schickt dat door Cupidoos booch,
Mijn Galathea eens seyt voor neen ja,
Voor al ’t lijden dat ick om haer ghedooch.
Tityr nu heb ick al ghedaen,
Vangt op u pijpken noch eens dat liedtje aen.
’t Lust my om hooren noch eens van voren,
Ick sal soo langh by u hier sitten gaen.
Galathea dit is al ’t oude liedt,
Mijn singen, speelen, gaen, staen en spreken siet,
’T is al om vermeeren u lof en eere,
En al mijn doen verwerft u gratij niet.
Ick word root boefken snoot,
Galathe jont het stee wilt my niet verlaten,
Ey hoe langh blijf ick van huys.
’T is noch vroech hebt gheen abuys,
Ja ’t schijnt of het dondren sal,
Wat versiert ghy wondren al,
Ach minnen vlammen wat gesselt ghy al strammen,
U straffen wreedt en hebben gheen ghetal.
Bemint doch Galathea braef,
Die u trou biedt als dienaer ende slaef,
Ghy krijght in handen alle mijn landen,
Mijn ossen, geyten, schapen, en ooc al mijn haef.
Hoort Tityr al u droef ghepraet
Bewijst victorij uyt mijn beschaemt ghelaet,
Ick ken de krachten van mijn ghedachten,
Ick sal mijn Moeder eens vraghen om raedt.
Tityr neen, ’t zijn gheen reen, wilt my niet beschamen.
Dat had ick u vast betrout.
Tityr wech u handen houdt.
Ey schoon Galathea goet, ic wil roepen so ghy’t doet.
Roept so ’t u seer doet, swijcht so ic meer moet,
’T is maer om te blussen der minnen gloet.
| |
| |
Dus al onse leven blijven sy aen sy,
Dat niemant scheyden mochte onse beyden,
Dat waer een vreuchdich Paradijs voor my.
Neen Tityr daer met gae ick deur,
Ghy meucht haest volgen, adieu dat is u veur.
Al onse praten wilt secreet laten,
Die Sonne sinckt al ree na d’oude sleur.
Galathe op wat stee komen wy weer t’samen?
Tityr vriendt waert u dient.
Galathe noch eens ghekust.
Mijn Moeder sal kijven och, kans oock meer bedrijven doch,
Nu Galathea ick wensch u vree na,
Ons liefde sy oprecht sonder bedroch.
|
|
Auteursrechtvrij