Flora of boogaerd der lieflijcke bloemen

Tot bevestingh ende volkomen ghetuyghenis, roep ick nu mijnen tweeden vriendt, welck schijnt (na den uytdruck sijnder letteren) in den lieflijcken Mey-tijdt oock van Venus een weynich (of vry wat veel) mede ghedeelt is gheweest van de milde gaven ende brandende gheneghentheden der Minne-vlammen, waer van sijn ghedichte liedeken, (op de Voys: Ick moet singhen mijn quale te passeren,) also getrouwelijck als van den Mey-tijdt ghetuyghende is, ’t Welck ghespeurt kan worden alsmen het selve om te singhen aenvanght:

[Den bly-gheestighen tijdt met aenghename vreuchde]

DEn bly-gheestighen tijdt met aenghename vreuchde,
Door ’s Hemels soete lust nu staet in nieuwe vreuchde,
Met schoon cieraet en pracht van bloemen menichvout,
Die vrolijck op ghebloeyt soet geurich staen bedout.

Natuer grootdadich nu ons toont al haer vermoghen,

Die gouden son die komt des morghens vroegh vertoghen,
Met aenghename glans haer blinckend aenghesicht,
Waer door den Hemel blaeu gout-stralich wordt verlicht.

En ‘t [...] windtjen blaest nu langhs de groene dalen,

In ’t veer blaeu-schijnend’ woudt met vreucht nu hoort verhalen,
Der teeder voghlen stem door Echos weder-klanck,
Die na te bootsen poocht hun lieflijck soet ghesanck.

Elc jeuchdich Minnent hert blymoedich komt aenschouwen,

Nu met sijn waerdich lief ’t cieraet den groen landouwen,
Daer ’t nare dicht gheboomt met schadu koel bedeckt,
Daer lieflijck nu die Min tot wederminne treckt.

Cupido jonstich milt gheeft daer zijn blijden seghen,

[p. 13]

 

Die als een soeten dou, die als een soeten reghen,

 

Door weder-minnen brandt, ’t onsteken hert verkoelt,

 

Dat door liefs jonste soet een Hemels vreuchde voelt.

 

Maer ick eylaes alleen nu hopeloos beklaghe,

 

Dat mijn inwendich vier ontsteeckt noch alle daghe,

 

In ’t diepste van mijn ziel daer d’edel beeldtenis,

 

Van uwe schoonheyt schoon op ’t rijckst gheschildert is.

 

Waer van den weder-glans onlanghs mijn hert besstaelden,

 

Als of die klare Son in een brandt-spieghel daelden,

 

Als mijn verbaest ghesicht werdt schielijck onverwacht,

 

Gheblixemt door den schijn van uwe schoonheyts kracht.

 

Mijn vrou als ghy quaemt gaen bly-gheestich u vermeyden,

 

Daer u den Zephyr soet soet-aesmich komt gheleyden,

 

Die liefdekens al sacht speelden rontsom u heen,

 

V edel heus ghelaet doen Venus selve scheen.

 

Wat wonder is dan dat die dertel woeste scharen.

 

Van wilde Satyrs veel die daer ontrent u waren,

 

Door d’opdoen goddelijck van uwe schoonheyt bly,

 

Verbaest met nieuwen schrick al om weken voor dy.

 

Want door het schoon cieraet van u hooch-dragend wesen,

 

Soo leef ick in een Zee van hopen en van vreden,

 

Mijn ’t sederighe leen beroert heel zijn ontstelt,

 

Door het verteerich vyer dat my inwendich quelt.

 

Och waert alsoo Princes dat ghy eens most ghevoelen,

 

Hoe heet mijn Minne waer, den brandt soudt ghy verkoelen,

 

Ach mijn Godin u hert is meer dan dubbel stael,

 

Soo ’t gheen medoghen voelt van dees mijn bitter quael.

 

 

 

Godin soo ghy u stoort om dat ick u beminne,

 

Beschuldicht die natuer die u so heeft begaeft:

 

Want wie was oyt verblindt of soo berooft van sinnem

 

Die uwe schoonheyt kent, en daerom niet en slaeft.