Werken. Deel 6. Die chierheit der gheestelijker brulocht. Vanden blinckenden steen. Dat boec der hoechster waerheit

Regelnummers proza verbergen

Vander transfiguracien Christi opten berch van Thabor. C. XII.

5En̄ hier omme op dat sine name verhoecht en̄ verclaert 6werde in ons, soe selen wi hem navolghen opten berch onser 7bloter ghedachten, ghelikerwijs dat hem Petrus en̄ Jacobus 8en̄ Johannes navolchde opten berch van Thabor. Thabor 9luut alsoe veel in dietsche als ene toewassinghe des lichts⁽¹⁾. 10Eest dan dat wi sijn Petrus bekennende die waerheit, en̄ 11Jacobus verwinnende die werelt, en̄ Johannes, vol gracien, 12besittende die duechde in gherechticheden: soe leit ons 13Jhesus opten berch onser bloter ghedachten in een woeste 14verborghenheit, en̄ openbaert ons hem selven glorificiert in 15godliker claerheit. En̄ in sinen name opent ons sine 16hemelsche Vader dat levende boec sijnre ewigher wijsheit. 17En̄ die wijsheit Gods beveet ons blote ghesichte en̄ die 18eenvoldicheit ons gheests, in enen wiselosen eenvoldighen 19smaec alles goets sonder ondersceet; want daer is scouwen 20en̄ weten, smaken en̄ ghevoelen, wesen en̄ leven, hebben en̄ 21sijn: dit is te mael één in onse verhavenheit met Gode; 22ende voir die verhavenheit sijn wi alle ghestaen, en̄ een 23yeghelijc in sonderlingher wisen⁽²⁾. En̄ onse hemelsche 24Vader, overmits sine wijsheit en̄ sine goetheit, soe gaf hi

(1) lucis accessio, zegt Surius.

(2) Sur. atque coram hac exaltatione omnes consistimus, singuli suo quodam modo peculiari vel singuluri.

[p. 235]

1enen yegheliken sonderlinghe, na die edelheit sijns wesens 2en̄ sijnre oefeninghen. En̄ hier om, bleven wi altoes met 3Jhesum op Thabor, dat is opten berch onser bloter ghe- 4dachten, wi souden altoes ghevoelen toewassinghe nuwes 5lichts en̄ nuwer waerheit; want wi souden altoes horen des 6Vaders stemme, die ons gherinen soude uutvloijende met 7ghenaden oft intreckende in enicheit. Des Vaders stemme 8horen alle die navolgheren ons Heren Jhesu Christi, want 9hi sprect van hem allen: ‘Dit sijn mijn uutvercoren sonen, 10die mij alle wel behaghen.’ Ende uut desen behaghene, 11onfaet yeghewele ghenade, na die mate en̄ na die wise dat 12hem God behaecht. En̄ tusscen dien dat ons God behaecht, 13en̄ dat wi Gode behaghen, soe wert gherechte minne gheoe- 14fent. En̄ soe ghesmaect een yeghelijc sijns namen en̄ sijns 15ambachs, en̄ der vrucht sijnre oefeninghen⁽¹⁾. En̄ hier sijn 16alle goede menschen verborghen den ghenen die der werelt 17leven; want die sijn doot voir Gode en̄ sonder namen: en̄ 18hier om en connen si niet ghevoelen noch ghesmaken dat 19den levenden toebehoirt.

20Dat uutvloijende gherinen Gods⁽²⁾ maect ons levende in 21den gheeste, en̄ vervult ons met gracien, en̄ verclaert onse 22redene, en̄ leert ons te bekennen die waerheit en̄ ondersceit 23der duechde; en̄ behout ons staende voer die jeghenwoir- 24dicheit Gods in alsoe groter macht, dat wi allen smaec, ende 25alle ghevoelen, en̄ alle uutvloijende gaven Gods ghedraghen 26moghen sonder faelgeren van gheeste. Mer dat intreckende 27gherinen Gods eyscht ons één te sine met Gode, en̄ dat wi 28ons ontgheesten en̄ sterven in salicheden, dat is in die

(1) Sur. quilibet suum gustat nomen, suumque officium et fructum exercitiorum suorum.

(2) Sur. emanans Dei attactus.

[p. 236]

1ewighe minne die den Vader en̄ den Sone beveet in één 2ghebruken. En̄ hier omme, als wi gheclommen sijn met 3Jhesum opten berch onser onghebeeltheit, eest dat wi hem 4dan navolghen met eenvoldighen ghesichte, met ynnighen 5behaghene, met ghebrukeliker neyghinghe, soe ghevoelen 6wij die sterke hitte des heylichs Gheests, die ons verbernen 7en̄ versmelten doet tot in die enicheit Gods. Want daer wi 8één metten Sone Gods minlijc wederboghet sijn in ons be- 9ghin, daer horen wi des Vaders stemme, die ons intrec- 10kende gherijnt; want hi sprect al sine vercorenen in sinen 11ewighen woorde: ‘Dit is mijn lieve Sone, inden welken 12ic mi wel behaghede⁽¹⁾.’ Want ghi selt weten dat die 13Vader metten Sone, en̄ die Sone metten Vader hebben 14gheoefent een ewighe behaghen van dien dat die Sone onse 15menscheit aen nemen soude, en̄ sterven soude, en̄ alle 16die vercorene wederbringhen soude in haer beghin.’

17En̄ hier om, eest dat wi, overmits den Sone verhaven 18werden in onsen oirspronc, soe horen wi die intreckende 19stemme des Vaders, die ons verclaert met ewigher wair- 20heit. En̄ die waerheit vertoent ons dat wide onploken 21behaghene Gods, daer alle beliaghene in beghinnen en̄ in 22einden⁽²⁾. Aldaer faelgeren al onse crachten, en̄ wi vallen 23voir ons neder in onsen openen ghesichte, en̄ werden allen 24één en̄ één al in dat minlike omhelsen der drier enicheit⁽³⁾. 25Daer wi dese enicheit ghevoelen, daer sijn wi één wesen en̄ 26één leven en̄ één salicheit met Gode. En̄ daer sijn alle 27dinc volbracht, en̄ daer vernuwen alle dinc; want daer 28wi ghedoept werden in dat wide behelsen der minnen

(1) Vglk. Matth. 3, 17.

(2) Sur. Ipsa autem veritas latè patentem nobis demonstrat Dei complacentiam, omnis complacentiae initium et finis.

(3) Sur. in amantissimo trinae unitatis amplexu.

[p. 237]

1Gods⁽¹⁾, daer is een yeghelies vroude alsoe groet en̄ alsoe 2sonderlinghe, dat hi niemans vroude ghedinken noch ghe- 3merken en can; want hi es daer ghebrukelike minne, die 4selve is al, en̄ buten haer niet soeken en darf noch en mach⁽²⁾.

(1) Sur. Enim verù ubi in amplissimo charitatis Dei complexu baptizamur, etc.

(2) Sur. Siquidem unum est cum amore fruitivo, qui in seipso est omnia, nec extra se quicquam requirere opus habet, immò nec potest.