|
| |
| |
[pagina ****1v]
[p. ****1v] | |
Aan den Heer Lucas Rotgans, op zyn Nederduitsch Heldendicht, Wilhem den Derden.
BEleefde
Rotgans
, die 't Aartsbischoplyke Sticht
Verheerlykt met de bloem der duitsche poëzye,
Wanneer uw vlugge geest, bestraalt van hemelsch licht,
Te speelen vaert, en 't hantgeklap der burgerye
Door heldenzangen wekt, ik volge uw Kallioop,
Die, over zee, vol moets, met 's Prinssen vloot getogen,
Den grooten WILHEM, gansch Europes steun en hoop,
Ter rykstede invoert door ontelbre zegeboogen.
Britanje, een werelt op zich zelf, door Oceaan
En ruime stranden van al 't Christenryk gescheiden,
Schreide, als een krygsslavin, den hoogen hemel aen,
En scheen een' heilant uit den hemel te verbeiden.
Die daegde ook op, toen zy, aen d'Albionsche rots
Met boei en ketens om den blanken arm geklonken,
Een' draek ten doelwit stond, die, Roomsch of bastert Gotsch
Van afkomst, rook en vlam en gloet van felle vonken
Ter snuite uitwaessemende, uit zyne golven vaert
Met spitse hoornen, of de zee by gansche stroomen
Ter keele uitbraakt, en met den scherpen slingerstaert
De baren geesselt om dees treurige op te koomen.
Dit staet 's lants Perseus niet (of heet hy Herkules?)
Te lyden: van den noot, den hoogsten noot gedaghvaerdt
| |
[pagina ****2r]
[p. ****2r] | |
Redt hy, gezetelt op zyn zeepaert, de Prinsses,
En taistert reis op reis met zyn onquetsbaar slagzwaert
Het ondier op de huit, vol plaeten, dat het kraek',
En, uit de barning hem met gloeiende oogenblikken
Aenspuwend, bloet en gal en ingewanden braek'.
De Britsche Andromeda, dus vry van dootlyk schrikken,
En van haere yzre boei ontkluistert, eert den helt
Op vrye voeten, en gezint zyn deugt te loonen,
Een deugt, naer heur verdienste op geenen prys gestelt,
Biedt hem heur' haerbant aen en 't recht van twee paer kroonen.
Uw zangeres geleidt 's ryks heilant, toegejuicht
En bly gewellekoomt van duizent duizent monden,
Waer hy, den Godt gelyk, voor wien zich Oostlant buigt,
Verschynt in 't vrye ryk, naer 't zegevierend Londen.
De ryksraet, meester, toen gekroonde dwinglandy
Haer hof ter middernacht had met een stank verlaeten,
Kroont op Westmunsters koor met WILHEM zyn MARY,
Zyne Aertsvorstin, den bant van Britsche en Duitsche Staeten,
't Schenkaedje en onderpant des hemels, hem van Godt
Geschonken, op 't gejuich van Londens burgerye,
Toen Neërlants Herkules de wieken had geknot,
Den haviksklaeu gekort van Vrankryks staetharpye;
En, van den oorlogslaft te torssen half vermoeit,
In d' eerst ontloke beemt van leliën en roozen,
Die op MARYES wang, vol dau, vol geuren, bloeit
En bloost, zyn' arbeit met genoegen quam verpoozen.
Maer och! wat is de vreugt van 't menschdom kort en kleen:
Wat heeft de luister der onsterffelyke vonken,
Die uit twee oogen al den aardkloot over scheen.
Met licht en leven, och! te haestigh uitgeblonken!
Gy sterft, MARY, of leeft onendig door de doot;
En 't hof zit stom, of smelt in ongeveinsde traenen,
Terwyl uw Vorst, des doots grimmassen staag te groot,
Waer zy met vier en stael door dichte ruitervaenen
| |
[pagina ****2v]
[p. ****2v] | |
En regementen spookt, bezwymt op 't ledekant.
Nu ziet ook Londen met zyn volgepropte straeten
Uit andere oogen, dan, toen zy, door WILHEMS brant
In vlam gestoken, en in blyschap uitgelaeten,
Met Karel, Karels zoon, de jeugdige erfvorstin
Der Britsche sluierkroone, op 't spoor der Godsvrucht leidden
Naer 't kuische bruitsbed, dat de deugden, eens van zin,
Den trougenooten in de ruime hofzael spreidden.
Uw dappre dichtheldin, ô
Rotgans
, die de streek
Der Mantuaensche zwaen geleeraert is te houden
In haer verheve vlucht, die nergens ooit bezweek,
Geleidt ons door den helt, den Aertshelt, dien d' aelouden,
Waer hun het zaligh lot van onzen tyt te beurt
Gevallen, kransten met onsterflyke laurieren,
Van zyne wieg, die vroeg in vorstlyk lamper treurt.
Gy meldt ons WILHEMS jeugt, en staetstaf, en banieren
En kruisstandaerden, die, voor 't Keulsche keurhof Bon
Na Naerdens winst geplant, op uit zyn torentranssen
Afwaeiende, den ren van Luidwyks oorlogszon
Dwarsboomden en haer licht verduisterden en glanssen.
Gy voert den veltheer, die 't gewelt ten lande uit prest
(Terwyl hy, ver van huis, met zyne benden tovert)
En zonder slag of stoot al 't overheert gewest
Met steên en vestingen op eenen sprong verovert,
In 't bloedigh oorlogsvelt van 't Henegousch Senef,
Dat met Kondé getuigt, hoe hy zy opgewassen,
(Gunt d' Almagt dat dit hooft nooit loot noch kogel treff')
Om slag op slag Bourbon met kracht t' ontharrenassen.
Gy zingt ons, hoe de Graef, het rykste plondernest
Van omgekocht geschut, den vyant zy ontwrongen;
Hoe by d'aeloude Abdy en Bergens hooge vest
De Lutsenburger van Oranje braef besprongen.
Hier deist nu d' overmoet, die dertel aen den disch
Den Helt beschimpte; hier verstuift, hoe juist geregelt,
| |
[pagina ****3r]
[p. ****3r] | |
Hoe dapper, 's vyants maght in ruigte en wildernis,
En laet het vréverbont met heldenbloet bezegelt.
Vaer voort, o
Rotgans
; voer met uwen heldentrant
Den tweeden Konstantyn, den Britschen Alexander,
Gestreelt van weêr en wint naer d' Iersche zeekust; plant
Op d' oevers van de Boine Oranjes leeuwestander,
En triomfeer met hem, van edel stof begruist,
Die, naer zyn grootvaers wys, de stroomen door durft waeden,
Den vyant stort op 't lyf en afmaekt voor de vuist,
En kroon hem te Dublin met groenende eikebladen.
Verzel zyn rykstriomf met uwen Stichtschen Graef,
Met Lymerik, het hooft der Iersche nachtgedrochten,
Door Godarts kling en tong, in ieder even braef,
Tot WILHEMS hulde en trou manhaftigh afgevochten.
Ook zinge uw Kallioop, hoe Namens blaeu arduin
Als wasch smelt' voor zyn vier en kogels en kortouwen;
Hoe d' onherwinbre rots met neêrgeboge kruin
't Verwaten poortschrift stae wilvaerdigh uit te houwen.
Zy zinge, hoe de helt, van 't gruwzaem vloekgespan
Geveiligt door Godt zelf en d' englelyfwachtbende,
Den kryg zyne afscheit geeve in Christenryk, en van
Verwoede menschenmoort maeke een gezegent ende,
En gun' twee werelden te schryven in haer rust:
Door WILHEMS arm herbloeit de heileeu van August.
A. Moonen
.
|
|
Auteursrechtvrij