Surinaamsche mengelpoëzy

[p. 271]

Op het afsterven van den heer C. des Pomares,
in het jaar 1790.

't Schynt dat het noodlot my voortaan

Misgunt een' blyden toon te slaan,

In 't midden deezer letterkooren;

Myn bange boezem word gedrukt;

Myn hart word van elkaêr gerukt:

Ja! Des Pomares! 'k heb in u een' vriend verloren.

Wy allen treuren om de dood

Van zulk een' braav' natuurgenoot,

Zo deugdzaam in zyn handelingen:

Wie onzer, die myn klaaglied hoort,

Gevoelt niet zyne ziel doorboord?

Wie onzer laat zich niet een' stillen traan ontwringen?

[p. 272]

 

't Lot sneed te vroeg uw leefaêr af.

 

Ik staaroog op uw somber graf,

 

Al denkende: wie van ons allen

 

Zal 't eerst, daar 't leven door den tyd

 

Zo ongevoelig heenenglyd,

 

ô Onverzaadbre dood! door uwen sikkel vallen?

 

 

 

Myn klagt stoor' geenszins uwe rust,

 

Daar 't vuur uws levens, hier gebluscht,

 

Word in een hemelsch vuur ontstoken;

 

Terwyl door uwen vriendenstoet,

 

Die hier uw aanzyn derven moet,

 

In waare zegening uw naam word uitgesproken.