Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 243]

II

Terwijl de krachten van het lichaam mindren,
trekt zich samen de versterkte geest
tot het komende onzichtbre feest
der vreugd, te voelen aan alle aardekindren

verwant. De blik ziet zilvrig spreiden
avondrust zich over 't levensveld,
oneffenheden zij verglijden,
als de stem der herinnering vertelt

zoo zoet van bloemen die eens ontloken
en voert hun geur weer aan, doordringend zacht;
het hart in verleden ondergedoken
begroet den avond en den nacht

en dat wat achter den nacht gaat beginnen:
ontwaken tot verwijd bestaan,
weervinden der beminden zonder
hulp der zinnen,
wier essentie in 't wereldhart is overgegaan.