Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 216]

IX

O vreugd, dat op de krachten van den dood
uw heilge krachten weer winnen, leven,
we worden door den vloed weer opgeheven
en heengedragen tot waar in haar schoot

een zee ons opneemt. Ver teruggedreven
werden we; de moerassen kwamen bloot
van slijm'rige degeneratie; nood
vulde onzen dag, en door de nachten bleven

onze oogen starende... Uit alle hoeken
grijnsde de vale zorg ons aan.
D' ochtend vond ons gebroken: waartoe zich verkloeken
als alle uren zijn een leeg bestaan?

Maar nu vaart elke morge' ons leven binnen
vol lading en een stoomfluit gilt ‘beginnen.’