Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 210]

VI
Ghandi

Daar staat gij weer, Mahatma; d' oude milde
glimlach om den tandeloozen mond;
oogen in nederlaag nog meer verstilden,
zien rustig door de brilleglaze' en rond

u hangt d' oude sfeer van gezag,
steunend op vrees noch goud, neen op vereering
alleen: zij bouwde om u heen een wering,
waar niets door heen sluipt, en weefde een vlag,

die ontelbaren vol vertrouwen volgen.
In enklen brandt te wild de zielelamp
en walmt; door hun harten dreunt het gestamp
der driften. Hun leider eischt, zeer verbolgen,

strijd-met-de-wapenen. Zijn volgelingen
razen door het kamp, waar duizenden kwamen
bijeen om te beraden, saam, en samen
dan uit te voeren. Zij schreeuwen en zingen:

‘Opstand, opstand.’ Het wordt een wild spektakel.
Maar dan verschijnt Mahatma, en de zee
der hartstochten verstilt: 't oude mirakel;
en men beraadslaagt verder en in vree

besluit men. Hoe weinig krachten heeft noodig
't lijf; als in elke vezel woont de geest,
wordt kracht van het lichaam haast overbodig.
Te allen tijde is het zoo geweest,

t' allen tijde werkten zij, die de velen
verlosten van hun kleinzielig bestaan
en met zich meevoerden op hooger baan,
door geestesmacht. - ‘Ik kan u niets bevelen,

kindren, ik ben de armste generaal,
die ooit het sein gaf tot een veldtocht. Baten

[p. 211]

 

beloof ik niet. Wij allen zijn soldaten

 

in dienst der Waarheid. Haar loon is schraal.

 

 

 

Wanneer gij denkt, dat mijn gedachten dwalen,

 

dan is het uw plicht van mij af te vallen,

 

te kiezen andren leider.’ De duizendtallen

 

vinden geen woorden, om in te vertalen

 

 

 

de deining van hun hart. ‘Maar zoo ge mij vertrouwt,

 

dan volgt mij. 't Oogenblik om te beginnen

 

zal ik bepalen. Of wij zullen winnen

 

weet ik niet: God heeft mij niet toevertrouwd

 

 

 

zijn plannen. Maar dit weet ik: vrijheids tarwe

 

kan enkel rijpen, zoo gij wrok en haat

 

rukt uit uw harten: hun giftige larven

 

bederven den grond; en van 't grievend kwaad

 

 

 

dier lange schande: onaanraakbaarheid

 

noemt ge haar, u bevrijdt; de bloedge veeten

 

vereffent tusschen u.’ De stem is versleten,

 

draagt niet, maar deze werden ingewijd

 

 

 

in het verstaan van ziel tot ziel; zij weenen,

 

hurken neder, bidden tezamen zonder

 

woorden, voelen in zich en andren 't wonder

 

zich voltrekken van in loutring vereenen...

 

 

 

Laat een ademtochtje van uw geestlijk leven,

 

o, laat een zaadje van uw geestesmacht

 

tot dit verdwaasd Europa overzweven,

 

India, en tot dit omduisterd geslacht.