Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 187]

VIII
Gandhi

Op deze goddelijke aarde
in den gloed der oorstersche zon
leefde een mensch, nietig van gestalte;
schrale vogelkop, onbezwaarde
door vleesch, niet schoon. Maar 't zuivre gehalte
der ziel uit den blik straalt der oogen,
barmhartig is die, onbevreesd
vrij van iederen logen.
Schatten zielskracht lage' in dien man
zóó voor het grijpen,
die ons wankel ik niet bevroeden kan.
O, in zijn schaduw rijpen...
In den droom is hij mij verschenen;
heel teer leek hij en broos,
als de knop van de laatste najaarsroos
in haar schutblad. In vlechtsel van teenen
werd Mahatma voorbij gedragen
door een hooge weidsche zaal,
verscheemrend. Mannen van zijn ras en taal
droegen hem, d' oogen neergeslagen.
Gelen, bruinen, blanken,
waren te samen gestroomd,
hem met woordloozen eerbied te danken
voor wat zonder hem nooit gedroomd
zij hadden t' aanschouwen: van waarheid
het rijk, stralend uit één mensch.
Allen rekten de halze', op te vangen
dat waarnaar de harten verlangen,
een weinig licht uit die lens,
een glimp van geestlijke klaarheid
die gevoed had duizenden jaren
India's hart. - Ruisching ging door de scharen,
als wanneer een vorst wordt gekroond.
Even hief hij de hand op, te danken. -
Toen verklonken de droomklanken
en het droomgezicht werd vaal.