Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 162]

XII

Waarom ik nog niet rusten mag?
Het is mij helder als de dag.
Geen ander zanger staat in dit geloof,
geen ander kan saambinde' in deze schoof
de rijpe aren van zijn herfstgetij.
Nog deze schoof: dan is de dag voorbij,
volbracht de opgave en ik ben vrij.

Maar nu maant nog het oude woord,
dat zich hoevele jaren in mij heeft geboord. -
‘Een taak is als een stem, een oogopslag,
iedere mensch heeft hier de zijne:
volbreng haar, beur omhoog uw eigen vlag,
grif in 's levens netwerk uw eigen lijnen.

En zoo ik woorden niet kan vinden,
die dooven hooren doen en maken blinden
ziende - dan is het niet omdat gij zijt
uwer zustren mindre in waardigheid,
nieuw socialisme, dat van God getuigt;
maar omdat mijn hart te zwak werd besprongen
door liefde voor u, de lucht in mijn longen
niet wordt tot aêm, die God ter eere juicht;
omdat het hart te laat bekeerd
werd tot den geest, dien gij belijdt op aarde,
en ik dáárom niet waardig ben, uw waarde
te verklanken in zingende ademtocht.
O dat wie 't kunnen zal, nu komen mocht.-