Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 158]

IX

Wij dobbren zoo... wij weifelen... wij hopen
dat het geloof in ons geboren wordt.
Soms gaat een gave bloesem even open
van stilheid, maar is, eens ontplooid, verdord.

Wij pijnen ons af... Of w' enkel gelooven,
omdat we te zwak zijn voor 't ongeloof?
Geloof is een bezit, dat niets kan rooven:
wat wij zoo noemen, biedt zich aan voor roof.

Hoe kan God zich in ons manifesteeren
zoolang ons doen indruischt tegen zijn Wet,
en Oneind'ge Liefde ons hart regeeren
wanneer zelfzucht den toegang haar belet?

Wij vervallen in d' oude fout altijd,
't geloof te binde' aan dorre omschrijvingen
in plaats van te stemmen ons fluisterzingen
op den toon der Godlijke Barmhartigheid.