Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 142]

IX

Alles ineen gestort
waar w' op vertrouwden:
wat groeide en blauwde
vervaluwd, verdord:
bloeiende vorm verviel
toen mat werd de ziel.

Ontbladerd, ontluisterd
levens krans en kroon:
blanke droom verduisterd,
leuze geworden hoon.
Met koorden van vrees
de harten gekluisterd;
de handen beven,
stemgefluister is heesch.

Niemand weet hoe te leven,
niemand gaat voor:
er is geen leider
en er is geen koor.
Wie voelt zich nog strijder?
Het moedigste streven
heeft het ergst gefaald;
in iedre voetstap die daalt
is noodlot geschreven.