Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 125]

Zevende zang
Beproevingen

[p. 126]

I

O goud geloof, dat heeft bevleugeld
onze harten in den paarlenden morgen
en ons gevoed in 't glanzende verleden:
‘Nu zij de krachten der natuur kan borgen
en hare woeste driften heeft beteugeld,
verwerft de menschheid broederlijken vrede.’

Uit ondre perken stijgen de onterfden
op naar het licht, domplen in 't volle zijn
hun uitgemergeld wezen; wreedgekerfde
gelaten bezielt al de wordingslijn

der nieuwe tijden. Hoe worstelen hun willen.
Vuurge verlangens streven naar omhoog,
al strakker spant zich de begeerteboog;
de snaren der begeerteharpen trillen.

Fel zou de worstling zijn, snel kwam zij nader,
ieder uur wiesen onze krachten aan:
nog korten tijd: dan zoude' allen tegader
zich storten op de heeren, ze verslaan

in bliksemenden vaart. Ziet: reeds begroeten
allen elkaar als broeders; in één hoop,
een geest, een wensch, een wil elkaar ontmoeten
en ondergaan gemeene vreugdedoop.

De ‘laatste strijd’ - fel en hard zou hij wezen,
gevoerd zonder gena, maar niet ontwijd
door lage wraakzucht, waarvoor meesters vreezen,
als hun schuwe blik naar 't nachtdonker glijdt.

Hoe schoon lag in den klaren sterken morgen
de wereld, een strijdperk voor onze kracht.
We hoefden van geen oud geloof te borgen
grootheid en luister. Alle geestespracht

[p. 127]

 

lag in ons, in ons doel, overstraalde onze wegen:

 

kon iets heerlijkers geschieden op aard

 

dan dat zij die als laffe knechten zwegen

 

en bukten, lang, nu werden nieuwbesnaard

 

 

 

met het besef van hun geheime waarde,

 

dat een roep opkwam uit het diepe diep:

 

‘wij willen menschen worden’ en wat sliep

 

sinds eeuwe', ontwaakte? Over de lichte aarde

 

 

 

gouden woorden op gouden wieken zweefden

 

van alle transen aan; zij wiekten neer,

 

brachte' in bevrozen harten lentesfeer,

 

werden gestalten die tusschen ons weefden

 

 

 

stralen van makkerschap... O vrijheid, vrede...

 

haast omklemde onze greep u, naar ons dacht...

 

Eén donderslag en alle droomen glede' in

 

den afgrond: wij stonden, geheel ontkracht

 

 

 

en hulpeloos, door dichte duisternissen

 

omringd, geheel van ons vroeger bestaan

 

verontwerkelijkt. Uit donkre nissen

 

loerden daemonen, sprongen op ons aan.

 

 

 

Hoe kon wat we dachten dat we bezaten

 

ons zóó ontvallen, laten zóó berooid,

 

in nietige armzaligheid gekooid?

 

Was er iets wezenlijks wat we vergaten?