Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 99]

IV

Dappere Doopers, Christen-communisten,
die hadt gezeten aan der profeten voet,
allen bezieldet gij, die tot u kwamen,
met uw ontembren moed,
uw fel geloof, zoodat ze wisten,
- 't wisten met elken druppel van hun bloed -
te strijden waarvoor, onder duizend namen,
d' enkelen altijd streden, mannen, vrouwen.
Er liep geen scheur door hun bewustzijn, geen
barst kloofde 't: het was pure edelsteen.
Voor het laatst togen strijders zóó ten strijd;
versmolte' in hen tot één klomp, Godsvertrouwen
met hunkring naar aardsche gerechtigheid.

Voor 't laatst? Voor 't laatst? In alle eeuwigheid?
Of enkel voor wat òns zoo schijnt, wier leven
een golf is, die opkomt, òmkrult, vergaat
in wat're' oneindigheid? Zijn wij de maat
der tijden, of wel pluisjes, door den tijd
meegevoerd, die op zijne vleugels beven?

Iedren stroom kan men volgen tot zijn bron.
En wanneer wij volgen stroom van het streven
naar recht en vrede, naar menschelijkheid
in 't aardedeel, tot werkplaats ons gegeven,
dan voert hij, Christus, ons altijd tot u:
door de tijden zijt gij de kracht gebleven
waardoor het Andere 't ik overwon.
En ge zijt haar, Christus, ook nu.