Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 98]

III

Voor het laatst wierp het kettersch communisme
zijn helle stralen in de aardenacht:
het felle roofdier, jong kapitalisme,
had al vele gruwelen volbracht.

De kleinen, de misdeelden, de geringen,
had het beroofd van hun erfdeel door d' eeuwen:
wei, water, woud - van bijna alle dingen,
noodig tot leven. Hoort ze schreeuwen
die boeren, opstaand in vertwijfeling.

Toen stond ge ook op, kettersch communisme,
met de vertwijfelden zijt ge gegaan,
ge streedt met hen, ge bleeft bij hen, tot aan
het einde, toen ook de hoopvolsten wisten:
voorbij de kans, de hoop, de mooglijkheid;
ge werd met hen bloedig geslagen,
gefolterd, naar de brandstapels gedragen,
meer dood dan levend, vol kerven en wonden,
en met hen aan den paal gebonden
of in ijz'ren kooien te pronk gesteld;
- de beul goot bijtend vocht in uwe wonden -
ge leefdet als een held en als een held
stierft ge, door overmacht ontlijfd.