Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 96]

II

O Christus, toen is er een kloof gevallen
tusschen de kerken, pronkend met uw naam,
en die goren-van-vel, grauwe vasallen
van kommer, nood, gebrek, van allen saam;

een klove die niet weer gedempt zou worden
o langen tijd, oneindig langen tijd:
de kerken steunden schijnheilige orde,
die uwen naam beleed en nog belijdt

met lippen van gouddorst verdroogd, een hart
in welks plooien Mammon en Moloch loerden.
Christus, die zich uw dienaars noemde', omkoerden
de nieuwe heere' als tortels; God werd zwart

voor d' oogen van de zwoegers; niet voor allen,
er waren er, die hielden vast aan 't woord,
dat in de wieg hun krijten had gesmoord:
berusting, - hoeveel grauwe duizendtallen

hielden het lang gedrukt tegen hun borst,
eenige troost in leven en in sterven;
maar ook waren er andren, gouden erven
van onleschbaren vrijheidsdorst

en onverzadigbaren honger naar
gerechtigheid, den mensch diep ingeplant;
zij waren d' edelste vrucht van het land,
het zout der aarde; zij brachten in haar

stinkenden poel een reinen ademtocht;
offervaardigheid, trouw aan idealen
welde uit hen, als uit rots kristallen vocht,
men voelde in hun longen Christus ademhalen,

maar zij wisten het zelven niet; zij haatten
den God der kerken, kenden geen andren God,

[p. 97]

 

zij wisten dat de rijkaards baden tot

 

hem, aanriepen bij hun onheilge werken

 

 

 

zijn heilgen naam, en in zijn naam den knecht

 

verdrukten. Dat was alles wat zij wisten

 

van God: daarom noemden zij atheïsten

 

zich fier, en zonder hem eischten z' hun recht.

 

 

 

En toch had door den tijd een klank geklonken,

 

die was geboren, Christus, uit uw geest:

 

het Communisme had uit u gedronken

 

zijn idealen, 't was uw kind geweest.