Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 38]

VI

Eens in de schemer
van verre oertijden
zien een man en een vrouw
die lijfsdrift bijeenbracht
elkaar in d' oogen en
ontdekken in elkander
den mensch-kameraad.
Misschien zag de man
in de oogen der vrouw
die van 't kind dat hij liefhad,
hun beider kind.
Hij kuste haar
bronskleurige wang
met nieuwe teerheid
als nooit voordien,
en heel zijn wezen
werd een zonnige lach.

Misschien hoorde de vrouw
in dien lach van den man,
den lach van het kind
dat speelde aan haar voeten
in 't goudgele zand.
Diep heel diep in haar
ging geluksbloem open:
zij kuste het kind,
keek naar den vader,
kwam naast hem staan,
streelde zacht zijn kroeshaar,
zijn nek, zijn lenden;
vreugd die zij niet kende
woei in 't ruischen der kruinen aan.
Door milde vervoering
heerlijk bevlogen,
zagen, in elkanders oogen,
ze zalige ontroering
en spraken niet.

[p. 39]

 

Langzaam breekt schoonheid zich baan,

 

die enkel menschen ten volle verstaan:

 

‘jij van mij, ik van jou, van elkaar

 

in goede dagen en kwade,

 

en ook in de kwade is genade,

 

zoolang wij zijn voor elkaar.’

 

 

 

Vader, moeder en kind:

 

drie-eenheid, die gouddraad verbindt

 

van liefde... Is het hoogste dit?

 

Of vliegt pijl van 't menschelijk streven

 

weer uit naar een hooger wit? -

 

Oneindig rijk zijt ge, leven.