Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 37]

V

Eens zag een man
van den oertijd, een wilde,
hoe een vrouw nam haar kindje
en diens dorst stilde;
zacht licht ontlook in haar oog,
toen zij over het wezentje boog,
over haar beenig gezicht
gleed morgenlicht.
Toen het gedronken had,
legde zij 't neer
en suste 't in slaap.-

Het meer

streek zijn rimpels glad.
Schemering steeg
aan den rand van het dal,
wirwar van stemmen zweeg,
allengs verstomde in het bosch
avondlijk vogel-geschal.

In den man raakte iets los,
dat hij nooit had vermoed
in hem te zijn;
geen drift van het bloed,
geen begeertepijn;
zijn hart werd zachtblauw
en een nieuwe drang
zocht een weg naar buiten,
liet zich niet stuiten:
hij keek naar de vrouw
en streelde haar wang,
toen nam hij haar hand
en streelde die zacht;
daar aan den rand
van het meer en de wei,
van den dag en den nacht
kwam een engel voorbij...