Wordingen. Een cyclus van liefde en vertrouwen

[p. 35]

IV

Werelden, onzichtbaar klein,
oneindig groot, allen ontstegen
aan eeuwig-bor'lende wel.
Maatvol bewegen,
verhoudingen van krachten
in een eeuwig wisselspel.

Ondermenschelijk tastgevoel
wordt veredeld, verfijnd,
àl preciezer omlijnd,
stelt bewust zich een doel.

In het menschworden
maakt de hand zich sterk,
dient de geest door zijn werk,
schept uit wanorde orde.

Nu breekt het menschlijke door,
nu begint op aarde de groei van den geest,
vlam in vlammenzee, feest in een feest,
cirklende meeuwen.

Moederlijkheid, zuivere roze,
ontluikt, beschermt het hulpelooze
tegen de vuist van het kwaad.
Liefde wordt in paringsdrift wakker.
0, onafzienbare akker,
onuitputtelijk zaad...

In de paringsdrift
die raast door het bloed
is geen element van binding,
niets wat de heilige bronnen voedt,
niets dan Maya's wilde verblinding
en haar dansende beeldenstoet.

[p. 36]

 

Ik zie ze dansen,

 

ik hoor ze schreeuwen...

 

O, verrukking, o teistring:

 

d' eeuwen stooten neer in de eeuwen

 

en niets doorbreekt den vlammenden ring.

 

 

 

Niets? Gij zalige ingewijden

 

van die grootsche eeuw,

 

toen ver van der dansers geschreeuw

 

en 't bacchantisch razen

 

borrelde omhoog heilge wel

 

van 't mysterie-spel.

 

De moeders verschijne' aan den einder der tijden,

 

in verten verwazen

 

de schreeuwende stoeten;

 

heilige liedren begroeten

 

de moeders: een teedere lach

 

verheldert den dag.