Sonnetten en verzen in terzinen geschreven

[p. 115]

Over de eenzaamheid, waarin onze zinnen noodzakelijk leven.

Zoo ik met den geliefde mijner ziele
stond op een berg en zag de groene en blonde
landen dalen tot waar ze als schoon-geronde
oevers in de arm van zilv'ren stroomen vielen -
zag de bosschen omheen, een'ge onbezonde,
die 't al te-saam en wèl-omsloten hiel'en,
en als bij twee, die saam tot bidden knielen
sprong 't eigen woord van vreugde uit onze monden

te zelfder tijd - zoo was mijn harte toch
eenzaam in lust als een die zich verheugde
om een hem alleen toebehoorend ding;
en evenzeer was 't liefde's vroom bedrog
dat liefste één waande mijne en zijne vreugde -
want ieder aanschouwt in vereenzaming.