Sonnetten en verzen in terzinen geschreven

[p. 112]

Waarin ik getuig dat ik haar slechts zag door de hulp van zijne oogen.

Want aan zijn gastmaal waar 'k, naar hij vòòrschreef
‘neerzat bij zulke, als door traagheid waren
‘teruggehouden, aan den voet der schare
‘die door aardsche zorgen hongerend bleef’
werd alles wat in mij tot weten dreef
gevoed met de zachte en licht verstaanbare
wijsheid die zich nu buigt als volle aren
in 't wijde veld van woorden dat ik schreef.

Mijn zwak hart zag, wat het wist, dikwijls niet.
Dan lag het als een schip dat niet kon varen
om windstilte, en zijn woorden waren dicht.
Maar waar ze opengaan als een verschiet
daar heb ik waarlijk even 't onzichtbare
gezien van aangezicht tot aangezicht.