Sonnetten en verzen in terzinen geschreven

[p. 49]

Over de zachtheid des gemoeds van hen die den mensch liefhebben boven de abstraktie.

Die helden zijn het niet, wier streelend spreken
mensche'-oogen met de zachtste tranen vult,
wen eind'loos geve' in zachtmoedig geduld
't verharde in hen komt als mei-regen weeken.
't Zijn zij, die hun hart opendoen en leken
daaruit in andrer, waar 't mede is gevuld,
die op-leve', als een hart door hen vervuld
van liefde ontbloeit, en zonder dat bezweken

aan weggedronge' en niet-verstane pijn.
En, schoon wetend welke wijsheid leert leven
leedloos, willen zij toch niet anders zijn:
't leed is hun lief, als liefde 't heeft gegeven.
Zij schreien vaak, maar blijve' in 't harde leven
der zachtheid kinderen, eeuwig goed en rein.