Sonnetten en verzen in terzinen geschreven

[p. 48]

Over wie de abstraktie liefhebben boven den mensch.

't Hart leeft in pijnen, wen 't niet wordt gespijsd,
dus, wie 't aan de een'ge altoos voorhand'ne vruchten
tijdig gewent, dat het nimmer hoeft duchten
gebrek, en steeds verzadigd voelt, doet wijst.
Mensche', en al wat van menschen komt, verwijst
ten tweeden rang hij: 't zijn vreugden die vluchten
kunne' en zijn hart hangt hij hoog in de luchten,
waar 't leeft sereen en niet door wee vergrijst.

Wie 't kunnen, groet ik met ontzag: 't eischt helden.
Een mensch voelt tot mensche' altijd weer getrokken:
hun armen nood'gen, en de abstraktie wijkt.
maar zekerlijk zal 't heilgelui der klokken
omhoog, d' overwinnaar alles vergelden
wat hij verliet, om wat hij heeft bereikt.