Sonnetten en verzen in terzinen geschreven

[p. 45]

Over het leven van de sereenen.

Ik wilde, dat woorden als handen waren
en ik ze kon vouwen om aan te duiden
de vereering die in mijn hart gaat luiden
nu ik wil zegge' en liefdevol verklaren
't lachend-gelijke minnelijk gebaren
van wie als 't mooiste, en mooglijke, ons beduiden;
hoe, vèr van felheid, hoog bove' onbeduiden
te leve', als door een effe lichtzee varen.

Verwinnend straalt van die 't zachte gelaat,
hun stem heeft zonder weten de bewogen
deining, die zekerst naar het hart toegaat;
en hunne handen, waarin streeling woont,
strijken koelte over moede hoofde' en oogen
met een gebaar dat voor veel liefs beloont.