Sonnetten en verzen in terzinen geschreven

[p. 46]

Over het geluk van volkomene onzelfzuchtigheid.

Zooals riviere' onafgebroken gieten
hun leve' in 't eindloos leven van de zee,
door 't geven zelf een rustig gaan genieten
en 't weten dat ze eeuwige grootheid meê
behouden helpen - zóó zou 't leven vlieten
der mensche' en ongestoord wonnige vreê
hun hart bewone', als ze onophoud'lijk lieten
van hunne ziel, - als soms een enkle dee -

uitgaan de kracht die liefde is in volkomen
los-zijn van denke' aan zelf en zijn begeerten,
stuwend hun rijkheid als een breede vloed
in de rijkheid van die oneind'ge verten,
stortend aldoor met volle liefde-stroomen
in de liefde die alle stroomen voedt.