Sonnetten en verzen in terzinen geschreven

[p. 38]

Over de smart die uit het verenkeld-voelen volgt.

't Niet'ge van los-staan maakt de menschen bang,
verenkeld voelen laat hun zwakheid vrij,
zwakheid verbergen ze onder razernij:
die waant zich heerscher, maar 't is niet voor lang.
Want van den geest kentert weer het getij,
en schreien volgt op den brooddronken zang,
oogen doen angst'ge vragen die in lang
niet zacht zage' en hun pijn gaat nooit voorbij.

O had 't berustigend en weldoend beeld
van alle dinge' als handreikend verbonden
maar ééns de oogen van hun geest gestreeld,
en hadden ze in liefde-voor-een-alleen
ééns maar de liefd'-voor-al-wat-is gevonden,
schuilend daarin, dan was hun angst heel heen.