Sonnetten en verzen in terzinen geschreven



[pagina 37]
Over de zwakheid van het verenkelde. Als een zeevaarder die denkt te bewijzen plantend zijn vlag in 't zand het recht van macht over 't onnooz'le volk waar zijne reizen hem tot hun onheil hebben heengebracht - zoo doet hij, die zijn machtwoord luid laat rijzen, boven den wil van een geheel geslacht, vergetend dat gezamenlijke wijzen alleen, de schoonheid paren aan de kracht. Want koren worden gemak'lijk gedragen door ruimten heen, waar ééne stem bezwijkt wijl alle stemme' in kore' elkander schragen. En wie alleen wil zingen, moet niet klagen wanneer zijn stem soms onwelluidend blijkt, en niet zoo ver, als een koor draagt, kan dragen.