Sonnetten en verzen in terzinen geschreven

[p. 25]

In de volgende verzen heb ik uitgesproken zulke Gedachten, als geruimen tijd de Geleiders
waren van mijn geestelijk leven en van mijn hart.

[p. 26]

Waarvan de volgende verzen zullen spreken.

Nu begeeft mij mijn hart, en de stem beeft
die wat het opzendt, smeden gaat tot spreken,
want zij, die stralend door de eeuw-wolken breken
hebben niet allen naar dit woord geleefd.
En van de nu-grooten is geen die streeft
gelijk te worde' aan 't beeld, dat ik hier teeken,
ik, wie zij goden ware' en die mij reken
'n geloov'ge, die geknield gelukkigst leeft.

Maar hunne waarheid, die 'k niet gansch kon deelen,
maakt' mij zóó begeerig haar zelf te aanschouwen,
dat 'k tuurde inwendig, tot ze mij verscheen:
haar mond stond mild, en in haar mantels vouwen
zag mijn ontrust hart warmen schuil voor velen,
en van haar zachtheid meld ik mijn reên.