Sonnetten en verzen in terzinen geschreven

[p. 23]

Over den aard van mijn nu-komend spreken.

Wat ik ga gieten in een groot gedicht,
is, hoe zich van jongs af mijn hart bewoog
onder den sluier van mijn aangezicht
al naar de kracht van mijn geestelijk oog:
dat waakzaamheid nu elke zin doorzoek
ziende, of herin'ring ze tot waarheid boog.
Wel is het zwaar, zijn oude zelf te boek
te stellen waar gedachten, in-gekeerde
terug-kwamen van een vergeefsch bezoek
verwonderd-angstig over het geleerde
dat wat ze vonden niets meer had uit-staande
met wat zij dachten te vinde' en begeerden;
want ied're dag neemt iets van ons zelf, gaande,
met zich; brengt komende ons iets aan: zoo blijft
ons wezen door verandering bestaande
en wie nadenkend stille blikken drijft
langs afgelegder dagen langen weg
ziet hoe aan elk hunner een brok beklijft
van zijn oud zelf, als aan een doornenheg
de vlokken hangen blijve' uit wol'ge vacht. -
Omdat deze dingen zijn als ik zeg
ben ik niet bang dat mijne stem te zacht
zal worden sprekend van die lang geleden

[p. 24]

 

mijn ik was: onbevangen zal uit kracht

 

van die vervreemding, gerechtigheid smeden

 

het redelijk en wijd-verstaanbaar woord

 

dat alleen waardig lijk draagt de waarheden.

 

Zóó, helder, als door bosschen wordt gehoord

 

geluid van slagen, dat gespierd en droog

 

zijn kloeke rythmen door de stilte boort

 

zóó zal 'k zeggen hoe zich mijn hart bewoog

 

onder den sluier van mijn aangezicht

 

al naar de kracht van mijn geestelijk oog

 

- want daartoe heb ik mijn wil opgericht.