Sonnetten en verzen in terzinen geschreven

[p. 20]

Over onzichtbaar voortschrijdenden groei.

Tooi als vlinders, die ze zoo wit deed schijnen
hebben afgeschud al de bloesem-boomen,
verlust' gende oogestoeten niet meer komen
tot hen, 't egale groen doet roem verkleinen.
Bloesems, geborene om te verdwijnen,
liggen verstrooid, verlaagd paden omzoomen,
maar waar de blikke' in 't dichte groene schroomen
lacht al, leeft heimelijk sterk, 't-eens-te-zijne:

de vrucht, levende droom van rood en goud. -
Zóó, als bloesem van jeugd gevallen is
gaat schoonheid onder en blijft 't leege achter
voor 't oog, dat erbarmelijk toezicht houdt;
maar rijpend al, weet geduldige wachter
de nieuwe, blijvende gestaltenis.