Sonnetten en verzen in terzinen geschreven

[p. 13]

Over het verhevene van het onafgebroken liefdevolle.

't Hoogleven der momenten geeft het niet,
en niet heug'nis van wijdsche aardlichtingen,
maar de onverschillige verrichtingen
en liefheden van het vrouwe-gebied
te maken tot een rei van stichtingen
- barmhartigheden, die geen sterv'ling ziet -
dat is de groote lichtschepping die giet
de konstante gelaats-verlichtingen

over die jonge' en oude' en maakt hun praten
en de kadens van hun bezorgde handen
't hart rustigend als de oogen flauwe glooiing,
en 't bij hen zijn en toekijken, vermooiing
van voele' als kome' uit ratelende straten
waar stille schepen slapen, die daags landden.