Sonnetten en verzen in terzinen geschreven

[p. 12]

Over de vreugde van mijn eigenlijk wezen, om hare verwantschap aan gelijken en grooteren.

Liefste van dingen zijn de binnen-eigen
die zoolang 't bevriendelooze leden
dat zij de monden pijnlijk toededen
verrukt te voele' opleve' in nieuw niet zwijgen.
Oogen gespeend van uiterlijkheden
worde' ooren die haar hooren stilte neigen,
en schatte' uit die mijnen van aandacht stijgen
voor de gelijken en de opheden.

Van die staan de eenen met handreiking wachten:
ééne beweging: mijne zijn gekomen
in warmenden, voelen er veilig thuis.
Maar de and'ren, zij als mast-toppe' in gebruis
van rondom golve' en waar moge' overnachten
vér-willende vogels, van vleugels loome.