Verzamelde werken. Deel 1. Verzamelde gedichten. Deel 1. Verzen. De belijdenis van de stilte. Voorbij de wegen

[p. 194]

Aan den Zoom van Wind en Wereld

Aan den zoom van wind en wereld
woont een schoone vrouwe -
Waar geen paden henenleiden,
waar zij in de lichte, wijde
verten al de zee kan speuren,
waar alleen de zwervers komen,
en de dingen àl gebeuren
in het licht van ijle droomen -
in der aarde heemlenwijd vertrouwen
woont een schoone vrouwe
doelloos, aan den zoom van wind en wereld.

Allen ben ik door den wind ontnomen
maar haar heeft hij mij gegeven,
en wij zijn elkaar als wind en golven
immer weer verrijzend en bedolven
in dit leven, en onzegbaar eigen;
en wij zwerven veilig en getweeën
door het zingen en het hooge zwijgen
van de ruimten boven aarde en zeeën,
wij die naar elkander overzweven,
want zij is mij door den wind gegeven
die mij zingend allen had ontnomen.

Oud als wind en wereld, als de goden
jong en zonder doel en overmachtig
hooren wij de waatren van het einde dreunen,
waar wij in elkanders armen leunen
voor den nacht, en waar de schuimen waaien
zijn wij onder schemering bedolven -
en wij gaan, en als het overzwaaien
van een zeemeeuw boven donkre golven
is haar loop, zoo onbewust en prachtig -
en wij gaan, jong, zonder doel en overmachtig
langs de wereld met den wind en als de goden.

[p. 195]

 

Aan den zoom van wind en wereld,

 

aan de grens van droom en leven

 

zijn wij samen -

 

Waar geen paden henenleiden,

 

waar het einde van de tijden

 

zingt, en waar de stem der zeeën

 

machtig is over de landen,

 

zijn wij zwervend en getweeën,

 

en met saamgevlochten handen

 

staan wij, zonder woorden, zonder namen,

 

voor dit wonder onuitspreeklijk samen -

 

aan de grens van droom en leven,

 

aan den zoom van wind en wereld.