Verzamelde werken. Deel 1. Verzamelde gedichten. Deel 1. Verzen. De belijdenis van de stilte. Voorbij de wegen

[p. 187]

IV

Ik sliep tot ik ontwaakte in dezen droom:

Het was een tuin aan een stil eind der aarde.
Een avond was er vroeger in het dalen
gebleve' en 't was of in die oude stralen
eindlijk de stilte haar geheim verklaarde.

En er was ook een vijver waar de laatste
rimpeling lang geleden was verdwenen;
en er was een gevoel of lang al henen
het water een bemind gelaat weerkaatste.

En geen verlangen was daar meer, wel even
een weemoed, die alleen was te verklaren
omdat zooveel dingen verloren waren
ergens en ver in een vergeten leven.

Want eeuwen stierven daar en werden droomen
sinds ik en zij die ik bezong bestonden -
waar was de laatste kus van onze monden?
waar is het blad van langgevelde boomen?

Waar was haar lachen en waar was mijn zingen
dier lentedagen toen wij samen waren?
twee van de ontelbaar wervelende blaren
in verre ritselende schemeringen?

Verloren, weggewaaid, heen en vergeten
ver in de luide wereld waar wij zwierven
en lang geleden elkaar minde' en dierven...
En in dien avond groeide dit vreemd weten:

[p. 188]

 

Dat - toen zij wit en roerloos is geworden

 

en zonder adem, en men haar in de aarde

 

verborg, en al de bladeren der gaarde

 

over haar laatste stilte woeie' en dorden -

 

 

 

haar lichaam niet zooals alle andre golven

 

van 't leven is gebroken in het leven,

 

maar van de wereldkust is heengedreven

 

over de zeeën en niet is bedolven,

 

 

 

maar uitvloeide als een langzame en vermoeide

 

golf aan een verre kust en is gedronken

 

door 't warme zand en er diep is verzonken,

 

wijl 't ander water in de zee weervloeide.

 

 

 

En later, niet ver van de zanden waar de

 

vloei van haar leven zonk, gebeurde 't wonder:

 

langzaam en stil en dag aan dag ontstond er

 

die vreemde tuin aan dat stil eind der aarde.

 

 

 

Haar lichaam werd die tuin, 't licht van haar oogen

 

glanst in den vijver, en de late weelde

 

van zongloed is heur haar dat ik eens streelde -

 

en zon en vijver blijven onbewogen.

 

 

 

Zoo heb ik dit geweten in mijn droomen,

 

en daarom zal die tuin er zijn, eens, later -

 

want droomen zijn op slapend levenswater

 

rimpeling van een golving die gaat komen.

 

 

 

Er zullen enkle hooge bloemen zijn en

 

een stilte alsof verborgen open oogen

 

ons aanzien en waarin ons de onbewogen

 

bloemen als zichtbare geheimen schijnen.

 

 

[p. 189]

 

En soms zal uit het verre luide leven

 

een man daar komen en de stilte hooren;

 

hij zal een zwervend mensch zijn, en geboren

 

uit wat er dan van mij nog is gebleven -

 

 

 

het weinige in mijn leven, dat volkomen

 

haar waardig was en dat haar was als 't eigen;

 

hij zal daar wachten, en er luistrend neigen,

 

en peinzend gaan, en hij zal wederkomen.

 

 

 

En zelve zal hij nooit ten volle weten

 

waarom hij daar komt en er staat te wachten,

 

want onze liefde en ons verzworven smachten

 

zijn in zijn wereld dan al lang vergeten.

 

 

 

Maar soms zal hem de vreemde, nooit verklaarde

 

stem van den wind roepen, en hij zal komen,

 

tot hij blijft staan waar ik stond in mijn droomen,

 

daar in die tuin aan een stil eind der aarde.