Verzamelde werken. Deel 1. Verzamelde gedichten. Deel 1. Verzen. De belijdenis van de stilte. Voorbij de wegen

[p. 186]

III

Ik weet de dagen niet van hen die leven
in windgesloten huize' en samen sterven,
maar laten allen die hierbuiten zwerven
elkaar, voorbijgaand, milde laafnis geven.

't Was soms zoo zoet een wijl niet meer te voelen
het waaien langs mijn lippe' en door mijn haren,
omdat mijn lippen diep in haren waren
en in mijn haren handen bleven woelen.

En wie zoo stonde' en later zich verloren
omdat hun harten als verdoolde dingen
waren van waaien en van schemeringen,
zullen elkanders adem niet meer hooren,

dan in den wind, want wie naar hem leert luistren
hoort de geheimen van het duister zwijgen;
uit de asch der tijden hoort hij tot zijn neigen
gloeiende lippen de oude lusten fluistren.

O, laten wij die zwerve' elkander laven
en dan voorbijgaan en ons niet meer wenden,
en sparen wij elkaar de dwaze ellenden
van hen die vrage' om onverwelkbre gaven.

Want eens moet elk van ons, verlaten, stijgen
die laatste steilte, tot hij diep beneden
de donkre waatren ziet, en hoort den breeden
dreunenden aanvang van dat maatloos zwijgen.