Verzamelde werken. Deel 1. Verzamelde gedichten. Deel 1. Verzen. De belijdenis van de stilte. Voorbij de wegen

[p. 185]

II

En vormen kwijnen en de kleuren dooven
en gaan in aarde's donkere stilten onder;
en waar zij dalen stijgt het nieuwe wonder
van kleure' en vorme' in onderling gelooven.

En eens zal uit de rust der sombre puinen
een toekomst huizen van verlangen wekken;
en handen, die zich nu in wanhoop strekken,
zullen eens bloemen zijn in stille tuinen.

Maar zijn van hen die stierven niet de zangen
altijd in 't waaien van de schemeringen?
en hoort gij niet hun oude stemmen zingen
het woordenlooze bed van ons verlangen?

En hoor: diep in den nacht het dreunend breken
der golven waar de duistre wacht der rotsen
staat; luister: 't is hun heerschzucht en hun trots en
hun droom, gebroken tot een uiterst smeeken.

Luister, en neig uw hoofd, en sluit uw oogen,
en laat de scheemring waaien om uw luistren,
en laat de wereld om uw neigen duistren,
en spreek geen woord, en luister onbewogen.

Geen woord, want alle woorden zijn gesproken
en allen zijn verzonken in het zwijgen;
alleen de wind bleef waaien, en het eigen
verlangen hoort gij in zijn zang, gebroken.